Είναι «βία»;
Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό και να λιποθυμάνε τα παιδιά σου από την πείνα.
Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη και να σε στέλνουν στα συσσίτια απόρων.
Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας».
Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρξει κάποτε... ένας εργαζόμενος.
Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 500 ευρώ βασικό για μηνιάτικο και να σου ζητάνε - γι' αυτά τα ψίχουλα - να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.
Να σε έχουν ξεπαγιάσει από το κρύο και να σου λένε ότι δεν αγοράζεις πετρέλαιο θέρμανσης όχι γιατί τίναξαν την τιμή του στο Θεό, αλλά γιατί έχεις... αποθέματα!
Να σε έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωο της αιθαλομίχλης και να σου κάνουν κι από πάνω μαθήματα περί περιβαλλοντικής... συνείδησης.
Να έχουν φτάσει καθημερινά πάνω από τις 1.200 οι διακοπές ρεύματος λόγω των χαρατσιών και της ανέχειας και αυτοί να σου αυξάνουν κι άλλο το λογαριασμό της ΔΕΗ.
Να ξυπνάς κάθε πρωί και να έχουν εφεύρει κι άλλους δυο - τρεις λόγους για να σου στήσουν νέο καραούλι στην Εφορία - μέχρι και τη μετατροπή των παιδιών σου σε τεκμήριο... τρυφηλής ζωής!
Να σου έχουν «κουρέψει» στο 1/3 τα προς το ζην εισοδήματα και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους.
Να έχουν φτάσει - σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία - σε πάνω από 3,4 εκατομμύρια οι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα σε συνθήκες φτώχειας, όπου ως όριο φτώχειας ορίζονται τα 5.900 ευρώ ετησίως, λες κι όποιος ζει με 10 ή με 15 χιλιάδες... δεν είναι φτωχός.
Να έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε συνθήκες ανεργίας χειρότερες από εκείνες που βίωσε ο τόπος τις δεκαετίες του '50 και του '60.
Ρωτάμε: Αυτά είναι ή δεν είναι «βία»;
Η μήπως είναι κάτι περισσότερο:
Είναι «πόλεμος». Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» δεν υπάρχει «εξωτερικός αντίπαλος».
Υπάρχει μόνο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός!
Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές.
Εναν «πόλεμο» που τον διεξάγουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας οι πολιτικοί της «σωτήρες».
Αυτός ο «πόλεμος», ο ταξικός πόλεμος, για τον οποίο το ΚΚΕ προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή, είναι συνώνυμος της βαρβαρότητας και της βίας των διαδοχικών κοινωνικών εγκλημάτων που διαπράττονται εις βάρος του μεροκαματιάρη, του βιοπαλαιστή.
Ο μονομερής πόλεμός τους και η απρόκλητη βία τους θέτουν πλέον το λαό μπροστά στο ιστορικό δίλημμα: Η θα διαλέξει τις «αλυσίδες» ή θα ανατρέψει την πολιτική που τον εξανδραποδίζει...
'Η θα υποκύψει στη βία που του ασκούν και θα συμφιλιωθεί με τον αφανισμό του ή θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, ανοίγοντας το δρόμο για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.
Αυτός ο δρόμος δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μετατροπή της λαϊκής οργής σε λαϊκή συμμαχία. Σε ηφαίστειο με πυρακτωμένη εκρηκτική λάβα διεκδίκησης των λαϊκών δικαίων. Δηλαδή, σε μαζικό, σε πειθαρχημένο, σε περιφρουρημένο, σε ταξικά προσανατολισμένο πολιτικό αγώνα, που θα συμπαρασύρει τους εκμεταλλευτές και τους δυνάστες.
Αυτόν το μαζικό, τον παλλαϊκό - και ως εκ τούτου και εξ ορισμού: δημοκρατικό - πολιτικό αγώνα, μόνο κάποιοι τάχα μου «κοινωνικοί αγωνιστές», αλλά στην πραγματικότητα - και εξ αντικειμένου - «φίλοι» των βαρβάρων ή (και) οι μηχανισμοί των βαρβάρων θα τον ήθελαν να ξεστρατίσει σε ακτιβισμούς της πλάκας, σε «στρακαστρούκες» ή, πολύ περισσότερο, να υπονομευτεί και να συκοφαντηθεί σαν «τρομοκρατία».
Ριζοσπάστης 15/1/2013
