ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ

ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

         

Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ - ΚΟΡΟΪΔΙΑ

ΤΩΝ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ

Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΛΠΗ

Να γιατί το ΚΚΕ, όταν ρωτήθηκε προεκλογικά τι θα κάνει στην περίπτωση που θα πάρει διερευνητική εντολή, ξεκαθάρισε με ειλικρίνεια και παλικαρίσια μπροστά στο λαό (αδιαφορώντας για το όποιο κόστος σε ψήφους θα είχε), ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ. Το ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι δεν συμμετέχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που αντικειμενικά συνεπάγεται αντιλαϊκή διέξοδο από την κρίση. Γνωρίζει καλά τις θέσεις και την πρακτική των άλλων κομμάτων, ότι καμία από τις προτεινόμενες κυβερνήσεις, είτε υπέρ της «διαπραγμάτευσης» είτε υπέρ της «τροποποίησης» και ενός νέου Μνημονίου, δεν πρόκειται να λύσει οξυμένα λαϊκά προβλήματα, να ακουμπήσει έστω τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό είναι το περιεχόμενο της ιστορικής ευθύνης για το οποίο μας εγκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς του επιστρέφουμε το σχόλιο ότι επιδεικνύει ιστορική ανευθυνότητα απέναντι στο λαό.

Ο σεβασμός στο θεσμό των εντολών δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται διερευνητικές προσπάθειες από ένα ή άλλο κόμμα με υποκριτικές συζητήσεις και προτάσεις, από την στιγμή που έχει αποφασίσει, ένα ή περισσότερα κόμματα, να μη συμμετέχει, καθώς επιθυμεί το νέο εκλογικό γύρο για τους δικούς του στόχους. Γιατί λόγου χάρη ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή δεν έλεγε ότι θέλει αυτοδυναμία, πράγμα που είναι δικαίωμά του, ώστε να μη παιχθεί ένα τέτοιο άθλιο παιχνίδι που θα συνεχισθεί δυστυχώς και τις επόμενες μέρες;

Για το λόγο αυτό ζητήσαμε χθες την διενέργεια των εκλογών, όχι γιατί οι εκλογές αποτελούν – όπως συνήθως λένε – την κορυφαία λαϊκή παρέμβαση – λύση των λαϊκών προβλημάτων, αλλά για να σταματήσει η κοροϊδία. Οδηγούμαστε έτσι και αλλιώς σε εκλογές. Επομένως ο λαός πρέπει να ετοιμασθεί να παρέμβει, βγάζοντας συμπεράσματα και από αυτήν την διαδικασία εμπαιγμού. Προδιαγεγραμμένα παιχνίδια. Αλλά και αν στην τελική φάση υπάρξει κάποια κυβέρνηση της τελευταίας στιγμής, πάλι ο λαός πρέπει να είναι στο πόδι γιατί οι εκλογές θα είναι προ των πυλών.

 

ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Εκτιμάμε ταυτόχρονα ότι το κάθε κόμμα μέσω της διαδικασίας των εντολών επιχείρησε να βάλει στο κέντρο της προσοχής του λαού νέα παραπλανητικά διλήμματα ώστε στην περίπτωση εκλογών να εγκλωβισθεί ο λαός σε παλιά και εκσυγχρονισμένα διλήμματα, να μειωθεί η αντοχή ριζοσπαστικών λαϊκών μαζών απέναντι στις πιέσεις.

Τέτοια διλήμματα είναι:

ΠΡΩΤΟ: ευρώ ή δραχμή, ενώ και με ευρώ και με δραχμή ο λαός θα είναι εξαθλιωμένος.

ΔΕΥΤΕΡΟ: ελληνική ή ευρωπαϊκή λύση, ενώ το ζήτημα κρίνεται στην ταξική πάλη και αναμέτρηση και μέσα στην Ελλάδα ως προτεραιότητα και βεβαίως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όχι με τις διαπραγματεύσεις αλλά ενισχύοντας το πανευρωπαϊκό εργατικό λαϊκό κίνημα στην πάλη κατά της ΕΕ, στην ρήξη μαζί της.

ΤΡΙΤΟ: λιτότητα ή ανάπτυξη, αφού ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης συνεπάγεται την λιτότητα στις συνθήκες του οξυμένου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ενδοϊμπεριαλιστικών οξυμένων αντιθέσεων.

ΤΕΤΑΡΤΟ: δεξιά η αριστερά, ή Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, διλήμματα που θα πάρουν και άλλες μορφές, ανάλογα με τις εξελίξεις, με νέας μορφής δίπολο κεντροδεξιά – κεντροαριστερά. Τα παραπάνω διλήμματα με κορυφαία ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν στο περιθώριο και συσκότισαν τις πραγματικές αντιθέσεις μέσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ.

 

Το πραγματικό ερώτημα

που αφορά στον ελληνικό λαό είναι:

ΕΛΛΑΔΑ - ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ Ή ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΕ. Η πραγματική αντίθεση εντός Ελλάδας και μέσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ είναι ανάμεσα στους καπιταλιστές επιχειρηματίες, τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων στην πόλη και την ύπαιθρο, την αντίθεση ανάμεσα στη διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας και την εξουσία για την μακροημέρευση της αστικής τάξης.

Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνεχείς μεταλλάξεις αλλά και το γενικότερό του πρόγραμμα επιχειρεί να περάσει στο λαό με αριστερό προσωπείο ότι μπορεί να συνυπάρχουν και να ευημερούν οι εργαζόμενοι και οι καπιταλιστές. Ζητά μάλιστα κοινωνική στήριξη στην κυβέρνηση της αριστεράς, θέλοντας από πριν να πείσει το λαό να είναι χειροκροτητής, ενώ ο λαός απέναντι στην κυβέρνηση οφείλει να διεκδικεί, να ελέγχει, να είναι χειραφετημένος. Θέλει από πριν να επιβάλλει μειωμένες απαιτήσεις στο λαό με το δίλημμα δεξιά – αριστερά, στην λογική του ΠΑΣΟΚ της 10ετίας του ’80. Με τις σημερινές του θέσεις δεν αποτελεί βεβαίως πιστή μίμηση του ΠΑΣΟΚ, που τότε είχε προωθημένα συνθήματα όπως ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΝΑΤΟΪΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ. Το μιμείται στην τακτική του, άρα τόσο χειρότερο για το λαό.

Το καθένα από τα κόμματα που είχαν την ευθύνη της εντολής, και αυτά που πήραν μέρος στο διάλογο, αξιοποίησαν τις ωμές παρεμβάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ για να εμπεδώσουν τα διλήμματα. Οι καταδικαστέες αυτές παρεμβάσεις δεν είναι ούτε νέες, ούτε πρωτόγνωρες. Υπήρξαν και στο απώτερο παρελθόν, υπήρξαν ωμά και εκβιαστικά στην διάρκεια των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου και θα συνεχιστούν μετεκλογικά όποια κυβέρνηση συγκροτηθεί. Εδώ αποκαλύπτεται επίσης ότι κυβέρνηση που δηλώνει ότι πάση θυσία θέλει να κρατήσει την Ελλάδα στην ΕΕ δεν μπορεί να διαπραγματευθεί ή να επαναδιαπραγματευθεί υπέρ της φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση, υπέρ των λαϊκών δικαιωμάτων. Τελικά θα υπογράψει τις ευρωενωσιακές αποφάσεις, βάζοντας το πολύ – πολύ ένα αστερίσκο όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ τον πρώτο καιρό που αναδείχθηκε στην διακυβέρνηση.

Η μόνη πατριωτική φιλολαϊκή θέση είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους εκβιασμούς της.

Τα παραπάνω εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα διαμορφώνουν το νέο δίπολο της δικομματικής εναλλαγής, απόλυτα ανώδυνο για τους επιχειρηματικούς ομίλους, και τελικά χρήσιμο και για την ΕΕ, αφού όλοι δηλώνουν συμμετοχή άρα και συμμόρφωση. Αυτό το δίπολο δεν πρέπει ο λαός να το ενισχύσει με την ψήφο του, να το αναπαράγει, να το στηρίξει με οποιοδήποτε τρόπο.

 Κάνοντας ο ένας επίθεση στον άλλο, επιδιώκουν να σταθεροποιήσουν και να βαθύνουν στην συνείδηση του λαού τον μονόδρομο ενσωμάτωσης στην ΕΕ, και κατά συνέπεια και στο ΝΑΤΟ και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όσο και αν το δεύτερο το αφήνουν στο απυρόβλητο, λες και δεν αφορά την κυβέρνηση που τελικά θα εκλεγεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις μεταξύ τους προτάσεις που αντάλλαξαν και στα 5 σημεία που πρόβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνία δεν περιλαμβάνει ούτε ως άξονα και περιεχόμενο βέβαια, τι θα κάνει η κυβερνητική αντιπροσωπεία της κυβέρνησης Τσίπρα όταν πάρει μέρος στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ, με θέμα την ιμπεριαλιστική στρατηγική της «έξυπνης άμυνας», δηλαδή με αντικείμενο μέτρα και επιλογές για να γίνει η ιμπεριαλιστική συμμαχία πιο ευέλικτη και πιο φονική. Υπενθυμίζουμε ότι η Σύνοδος του ΝΑΤΟ πραγματοποιείται 20-21 του Μάη. Εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας την αυτοδυναμία και την κυβέρνηση, θέλει να αποφύγει να δεσμευθεί τώρα, ή να γλιτώσει την συμμετοχή σε μια σύνοδο που λίγες μέρες μετά την συγκρότηση κυβέρνησης θα αποκαλύπτονταν με την υπογραφή της απόφασης της συνόδου του ΝΑΤΟ.

Ο εκλεκτικισμός και η επιλογή θεμάτων είναι το χαρακτηριστικό των 5 σημείων του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να προσεγγισθεί ειδικό ακροατήριο, λες και μια κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει εφ’ όλης της ύλης προβλήματα. Παρέμβαση είχαμε από τον πρόεδρο του ΣΕΒ για την εξασφάλιση της σταθερότητας της Ελλάδας στην ΕΕ σε αντίθεση με το λαό και ως πρόληψη στην όξυνση της ταξικής πάλης.

Η ΝΔ  δουλεύει την λαϊκή συνείδηση με το παραπλανητικό επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί την χώρα εκτός ΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι πάση θυσία θα διασφαλίσει την παραμονή της Ελλάδας, πράγμα που είναι αλήθεια, ενώ ταυτόχρονα ψεύδεται όταν ισχυρίζεται ότι ο «ευρωμονοδρόμος» μπορεί να γίνει ανθρωπινότερος και φιλολαϊκός. Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι μπορεί να τα βρει με το ΣΥΡΙΖΑ αφού δηλώνει υπέρ της ΕΕ και του ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψεύδεται ότι θα ακυρώσει το μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και ότι θα απαλλάξει το λαό από το χρέος. Και οι τρεις μαζί και η ΔΗΜΑΡ από διαφορετικά κανάλια οδηγούν τον λαό στον ίδιο εκβιαστικό φόβο, βάζουν φραγμό σε πραγματικά διαφορετική, ριζική εναλλακτική λύση.

Είναι διλήμματα που υπηρετούν απολύτως την αγωνιώδη προσπάθεια της άρχουσας τάξης, μπροστά στον κίνδυνο του λαϊκού ξεσηκωμού, για μια ανασύνταξη του πολιτικού προσωπικού, μέσω της διαμόρφωσης ενός ανανεωμένου δίπολου κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά, κεντροδεξιά ή αριστερά με πλήρως ενσωματωμένη την κυβερνώσα αριστερά. Η κυβερνώσα αριστερά που δεν διστάζει τάχα να αναλάβει ευθύνες είναι το όχημα της ενσωμάτωσης, της υποταγής ως το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, της ματαίωσης της κοινωνικής συμμαχίας του με τους αυτοαπασχολουμένους της πόλης και της υπαίθρου. Με όπλο το μαστίγιο αλλά και κατά περίπτωση και το καρότο, για ένα κίνημα χειροκροτητή, εξαγορασμένο με ανώδυνες για το σύστημα και προσωρινές παροχές ψίχουλα σε συνθήκες μειωμένων απαιτήσεων λόγω της κρίσης, της εξαθλίωσης. Ξεχωριστός στόχος για να πετύχει η πιο πάνω στρατηγική επιδίωξη είναι να αδυνατίσει με κάθε μέσο, ακόμα και με καταστολή ο πρωτοποριακός ρόλος του ΚΚΕ στο εργατικό λαϊκό κίνημα, στη συσπείρωση αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ή να το υποχρεώσει σε μετάλλαξη, ώστε να ενισχύσει το δίχτυ ασφαλείας του συστήματος. Οι μόνοι ικανοποιημένοι από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Καμία από τις δύο αλληλοδιαπλεκόμενες απόπειρες δεν θα ευοδωθεί.

Η εκλογική αναμέτρηση ξεκίνησε. Είναι μια ευκαιρία να κατανοηθεί από τον δοκιμαζόμενο λαό ότι είναι ορατός ο κίνδυνος, ο ριζοσπαστισμός που έδειξε, η τάση αναζήτησης εναλλακτικής λύσης να υποταχθεί στη χίμαιρα της «λύσης εδώ και τώρα», του μικρότερου κακού, «κάτι καλύτερο» και ό,τι να είναι.

Δεν ζούμε στην 10ετία του ’70 ούτε του ’80 με κυβέρνηση ΝΔ και μετά ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες ευνοϊκής καπιταλιστικής συγκυρίας. Αυτή η περίοδος τέλειωσε, μια περίοδος που ευνόησε ορισμένες παραχωρήσεις και ανώδυνες για το σύστημα μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, που είχαν προ πολλού γίνει στην καπιταλιστική Ευρώπη. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης αναπόφευκτα οδηγεί στην οικονομική κρίση, στις σημερινές μάλιστα συνθήκες πραγματοποιήθηκε μια ιστορική ρεβάνς κατά των λαών της Ευρώπης με την κατάργηση των όποιων μεταπολεμικών και μεταπολιτευτικών για την Ελλάδα κατακτήσεων, παραχωρήσεων.

Δίνεται η ευκαιρία σε όσους θέλουν να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή και μέσα από την τραγελαφική εικόνα της βδομάδας των εντολών, όπου το κάθε κόμμα προσπαθούσε να χαϊδέψει αυτιά, να εμφανισθεί ως αγωνιστής διαπραγματευτής, να διορθωθεί η λαϊκή ψήφος ως προς την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Να προβληματισθεί για το περιεχόμενο της φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση και της φιλολαϊκής ανάπτυξης, τι σημαίνει λαϊκή διακυβέρνηση.

Η άλλη μέρα που έρχεται θα είναι ακόμα πιο δύσκολη και ο λαός δεν πρέπει να κρατήσει στάση αναμονής, να πιστέψει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει διόρθωση ή και ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής που έζησε και έχει όνομα, καπιταλισμός, είναι ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ με ή χωρίς Μέρκελ και Σαρκοζί.

Η μεγάλη ευκαιρία που έχει ο λαός σήμερα είναι να χρησιμοποιήσει την πείρα του, να μη την πετάξει στο καλάθι των αχρήστων στο όνομα της κρίσης, των διλημμάτων και των αυταπατών. Ο λαός και η χώρα χρειάζονται ένα ισχυρό ΚΚΕ και ένα κίνημα απολύτως χειραφετημένο από κάθε κυβερνητικό και εργοδοτικό – ευρωενωσιακό εναγκαλισμό. Επομένως η ψήφος πρέπει να υπηρετεί την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας, και γι αυτό έχει σημασία η ενίσχυση του ΚΚΕ.

Κάθε υποχώρηση από αυτήν την προοπτική θα πληρωθεί πολύ ακριβά από το λαό με νέα βάσανα και απογοητεύσεις, με χαμένο πολύτιμο χρόνο.

ΑΘΗΝΑ 10/05/2012                          ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Διαπιστευτήρια σε ΕΕ - κεφάλαιο

Διαπιστευτήρια σε ΕΕ - κεφάλαιο

Η δεύτερη μέρα κύλησε χτες με τη διερευνητική εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και όλο και πιο έντονα βγαίνει στην επιφάνεια το ότι εδώ έχει αρχίσει η προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού κύρια με το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και με την επανασυσπείρωση του χώρου της λεγόμενης «κεντροδεξιάς». Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει «αντιμνημονιακά», αλλά στηρίζει και την υγιή επιχειρηματικότητα. Ο ΣΕΒ θεωρεί ότι η «αντιμνημονιακή γραμμή» είναι χρήσιμη για να διεκδικήσει άλλους αναπτυξιακούς όρους για την Ελλάδα σε μια Ευρώπη που αλλάζει, για την επιχειρηματικότητα. Και φυσικά, το ότι έχουμε μια Ευρώπη που αλλάζει το υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά κόρον προεκλογικά και τα στελέχη του το επαναλαμβάνουν μετεκλογικά. Ποια είναι η αλλαγή στην Ευρώπη; Το ότι στη Γαλλία αναδείχθηκε σοσιαλδημοκρατική ηγεσία. Ε, και; Δηλαδή, δεν έχει να θυμηθεί ο λαός μας πάμπολλες περιόδους που οι σοσιαλδημοκράτες ήταν στα πάνω τους στην ΕΕ; Και σε αυτές τις περιόδους, όμως, ο λαός μας και οι λαοί της Ευρώπης μόνο απώλειες είχαν να μετρήσουν στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δίνει διαπιστευτήρια στην ΕΕ δείχνοντας ξεκάθαρα την προθυμία του να συμπορευτεί με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, όπως εξάλλου συμπορεύονται με τους σοσιαλδημοκράτες στις χώρες τους τα αδελφά του ΣΥΡΙΖΑ κόμματα στην Ευρώπη, όπως ακριβώς έκανε και ο Μελανσόν στη Γαλλία κ.ο.κ. Αλλωστε, αυτοανακηρύσσεται ως ο πιο γνήσιος φιλοευρωενωσιακός, γιατί το ΠΑΣΟΚ έφερε το ΔΝΤ και η ΝΔ συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ.

Αλλαγή στην Ευρώπη υπονοούν και το γεγονός ότι μερίδα του κεφαλαίου γλυκοκοιτάει την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας, στο όνομα πάντα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τέτοια ανάπτυξη, καπιταλιστική, θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που μιλά για ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας. Αυτή την ανάπτυξη όμως την έχει γνωρίσει ο λαός μας, προ της κρίσης. Και τότε, η ανάπτυξη είχε έρθει με επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, γιατί αυτό που όλοι τους αναζητούν, δηλαδή οι επενδύσεις του κεφαλαίου, πάνε μαζί με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την ενίσχυση του κεφαλαίου με κρατικό χρήμα. Τέτοια ενίσχυση του κεφαλαίου υπόσχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις του για τις τράπεζες και για ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ξεκάθαρα: Δίνει διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο.

Στους πέντε άξονες που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για το σχηματισμό κυβέρνησης υποσχέθηκε προς το λαό όχι ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ μείωση μισθών και συντάξεων, δηλαδή το ίδιο που λένε όλοι, το ίδιο που έλεγαν προεκλογικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ότι δε θα κάνουν άλλες οριζόντιες περικοπές. Για τις απώλειες που έχει υποστεί ο λαός μέχρι τώρα δε λέει κάτι άμεσα ο... «έτοιμος να κυβερνήσει» ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η μόνιμη επωδός του είναι ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει να αναζητηθεί η λύση. Δηλαδή, εγκλωβίζει το λαό να περιμένει λύση από τους δυνάστες του, από το συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Να γιατί είναι επιζήμια και επικίνδυνη για το κίνημα η πολιτική του: Σήμερα που άμεση ανάγκη για το λαό είναι να συσπειρωθεί και να πολλαπλασιαστεί μια ευρεία λαϊκή πλειοψηφία έτοιμη να συγκρουστεί με την ΕΕ και τα μονοπώλια, ο ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνει το λαό σε υποταγή στη λυκοσυμμαχία.

Ας δούμε, λοιπόν, το «πλαίσιο»...

Ας δούμε, λοιπόν, το «πλαίσιο»...

Κατά την παραλαβή της διερευνητικής εντολής ο κ. Τσίπρας δήλωσε:

«Η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση».

Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να παρακάμψει και να περιορίσει τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα από ...γεωγραφικά (και μάλιστα γεωγραφικώς ελλιπή) όρια.

Ας σταθούμε σε αυτό καθαυτό το «ευρωπαϊκό πλαίσιο» εντός του οποίου - κατά τον κ. Τσίπρα - πρέπει να αναζητηθεί η «λύση» του ελληνικού προβλήματος.

Ο χάρτης του «ευρωπαϊκού πλαισίου» περιλαμβάνει:

Την Πορτογαλία και την Ιρλανδία των μνημονίων, της εκτίναξης του δημοσίου χρέους, της ύφεσης ως αποτέλεσμα της απεινούς λιτότητας, η οποία - όπως και στην Ελλάδα - φέρνει νέα μνημόνια.

Την Ισπανία που, χωρίς μνημόνιο και χωρίς χρέος, εντούτοις βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση, με την οικονομική κατάρρευση να αντανακλάται στο μανιασμένο τσουνάμι της ανεργίας.

Τη Γερμανία - την κατά πολλούς «ατμομηχανή» όχι μόνο του προβλήματος, αλλά και της «λύσης» - των 16 εκατομμυρίων φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων. Των 7,5 εκατομμυρίων εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα. Των εκατομμυρίων εργαζομένων με τους παγωμένους μισθούς εδώ και μια δεκαετία. Και φυσικά τη Γερμανία του «αρχιτεκτονικού οικοδομήματος» εντός της ΕΕ, ενός «οικοδομήματος» που δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τον σιδηρούν κανόνα της καπιταλιστικής ανισόμετρης ανάπτυξης. Τουτέστιν: Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. 'Η, όπως με όρους οικονομικούς το είχε πει η κυρία Λαγκάρντ τον Οκτώβρη του 2010: «Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας».

Τη Γαλλία των επίσης 8 εκατομμυρίων φτωχών, ανέργων και κοινωνικά αποκλεισμένων, που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα.

Την Ολλανδία, που στην παρούσα φάση εκπροσωπεί με τον πιο καθαρό τρόπο τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής «ευημερίας»: Παρότι η χώρα εμφανίζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, εντούτοις οδεύει σε εκλογές με επίδικο την επιβολή λιτότητας ύψους 16 δισ. ευρώ στις πλάτες του ολλανδικού λαού.

Την Ιταλία της σύμπραξης των «αριστεροκεντροδέξιων» κομματικών παρατάξεων που με τα μέτρα λιτότητας βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών...

Τη Βρετανία, όπου, αν και εκτός Ευρωζώνης και χωρίς την ανάγκη να βαφτίσει τη λιτότητα με τον όρο «μνημόνιο», εφαρμόζεται η πολιτική της κοινωνικής λεηλασίας, στην οποία οι ίδιοι οι φορείς της έχουν προσδώσει τον κωδικό «δάκρυα και αίμα».

Αυτό το «ευρωπαϊκό πλαίσιο», εντός του οποίου υπόσχεται τη «λύση» του ελληνικού προβλήματος ο κ. Τσίπρας, συμπληρώνεται από τον τυφώνα της πολιτικής αγριότητας εναντίον των λαών σε Σλοβενία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Δανία, Ρουμανία και παντού.

Ας έρθουμε τώρα στην Ελλάδα για να δούμε πώς αποτυπώνεται στη ζωή του ελληνικού λαού το «ευρωπαϊκό πλαίσιο», το πλαίσιο της ΕΕ, δηλαδή, εντός του οποίου η χώρα - κατά τον κ. Τσίπρα - θα αναζητήσει τη «λύση»:

Η - προ μνημονίων - Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων φτωχών και χρεοκοπημένων, όπως και η - μετά μνημονίων - Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα των αστέγων, των συσσιτίων και των υποσιτιζόμενων παιδιών στα σχολεία, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα των υψηλών ρυθμών «ανάπτυξης» με τα 77 λεπτά του ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο, όπως και η Ελλάδα της κρίσης με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα των εκατοντάδων χιλιάδων λουκέτων στα μικρομάγαζα και των ενεχυροδανειστηρίων που καλούν τα λαϊκά στρώματα να βάλουν ενέχυρο από γαμήλιες βέρες μέχρι χρυσά δόντια για ένα κομμάτι ψωμί, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα της - προ μνημονίων - εκ περιτροπής «απασχολησιμότητας», όπως και η Ελλάδα της - μετά μνημονίων - εκ περιτροπής ανεργίας, είναι η Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα της προ κρίσης υπερσυσσώρευσης αμύθητου πλούτου από τους τραπεζίτες, όπως και η Ελλάδα της μετά κρίσης τροφοδότησης των τραπεζιτών με πακτωλό «ενισχύσεων», είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα που ήταν πρώτη σε ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, προ κρίσης, με την Ελλάδα που είναι πρώτη σε ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, μετά κρίσης, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα του ξεπουλημένου ΟΤΕ, της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ, των διαλυμένων ναυπηγείων, της ξεκληρισμένης αγροτιάς, του παραγωγικού μαρασμού, της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας και της εξασφαλισμένης μαύρης ανεργίας, η Ελλάδα της μεταναστευτικής εξαθλίωσης, της «Ζήμενς» και των υποβρυχίων που γέρνουν, η Ελλάδα όπου «δεν υπάρχει σάλιο» για τους γέροντες, αλλά υπάρχει αθρόα εισαγωγή όπλων από Γερμανία και Γαλλία, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Η Ελλάδα της τρόικας, των μεσοπρόθεσμων, των εφαρμοστικών και των δανειακών συμβάσεων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου» που για να φτάσει στο «σύμφωνο του ευρώ» και της αιώνιας λιτότητας, πέρασε από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, από το Σύμφωνο Σταθερότητας και από τις οδηγίες Μπολκενστάιν.

Η Ελλάδα που τούτη δω την ώρα - την ώρα του λαϊκού αποδεκατισμού - οι Ελληνες εφοπλιστές χτίζουν πλοία 11 δισ. ευρώ σε Κίνα και Νότια Κορέα και οι εισηγμένοι του Χρηματιστηρίου μετρούν λειτουργικά κέρδη ύψους 15 δισ. ευρώ για τη διετία 2009-2010, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Και αυτό είναι το τόσο αγαπημένο και προσοδοφόρο για την ελληνική πλουτοκρατία «ευρωπαϊκό πλαίσιο», που κατάντησε την Ελλάδα και το λαό της εδώ που την κατάντησε. Το ερώτημα, επομένως, είναι εύλογο:

Τι είδους «σωτηρία» μπορεί να αναμένει κανείς όταν ως πλαίσιο αναζήτησης της «σωτηρίας» προσδιορίζεται - και μάλιστα προσδιορίζεται με τη μέγιστη δυνατή αυστηρότητα - το ίδιο εκείνο πλαίσιο που έχει φέρει τη δυστυχία, το ίδιο εκείνο πλαίσιο εντός του οποίου συντελείται η συμφορά.

Και πόσο, τελικά, διαφέρει μια τέτοια πόζα, ένας τέτοιος εξωραϊσμός της βαρβαρότητας του «ευρωπαϊκού» (δηλαδή του «ευρωενωσιακού») πλαισίου, από άλλες πόζες, όπως αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ενώ είναι ολετήρες παριστάνουν τους «σωτήρες»;

Κάθε φράση και μια αντίφαση

Κάθε φράση και μια αντίφαση

Δεν έχουν τέλος οι αντιφάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στο κοστούμι της διαχείρισης που ράβει για το λαό. Ορισμένα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ, καλυμμένοι πίσω από θολές διακηρύξεις, ο καθένας λέει ό,τι θέλει και όπως το θέλει, προκειμένου όλοι μαζί να κοροϊδέψουν το λαό και να αρπάξουν την ψήφο του:

Μιλώντας τις προάλλες στο «Βήμα fm», ο Δ. Στρατούλης, βουλευτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε μεταξύ άλλων: «Αν γίνουμε κυβέρνηση (...) δεν θα πληρώσουμε τις δόσεις του μνημονίου για να επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις και θα επιστρέψουμε τα χρήματα από το χαράτσι της ΔΕΗ». Ο ίδιος, δυο αράδες πιο κάτω, ρωτάται από τους δημοσιογράφους: «Θα αποκατασταθούν οι μισθοί, οι περικοπές που έχουν γίνει; Θα επιστραφούν τα χρήματα;». Και απαντάει: «Δεν είναι αυτονόητο αυτό; Με αυτό τον προεκλογικό στόχο δεν εκλέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;». Στους πέντε άξονες για συγκυβέρνηση που παρουσίασε προχτές ο Αλ. Τσίπρας, η αποκατάσταση των μισθών πήγε περίπατο και αντικαταστάθηκε από την «ανάγκη άμεσης ακύρωσης εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις». Δηλαδή, προσπάθεια (και όχι πολιτική απόφαση) να μην κοπούν άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις (οι οποίοι σημειωτέον έχουν μειωθεί κατά 40 - 50% μόνο τα τελευταία δυο χρόνια) και όχι βέβαια αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, ακόμα και στα προ μνημονίων επίπεδα, όπως έλεγαν μέχρι χτες. Το ίδιο επιβεβαίωσε ο Αλ. Τσίπρας και στη συνάντηση με τους «κοινωνικούς φορείς», λέγοντας: «Τους λέμε να μη μειωθούν οι μισθοί. Αυτοί επιμένουν (...) Τους λέμε να μην περικοπούν οι συντάξεις. Αυτοί επιμένουν». Αρα, καμιά αποκατάσταση μισθών δεν προβλέπει το πρόγραμμά τους, όπως έλεγαν πριν από μερικούς μήνες. Αποκαλυπτικότερος όλων ο Δ. Παπαδημούλης, ο οποίος είπε στο «Βήμα Fm»: «Δεν υποσχεθήκαμε ποτέ πριν τις εκλογές ότι λεφτά υπάρχουν κι αν εμείς έρθουμε στα πράγματα θα γυρίσουν οι μισθοί και οι συντάξεις, πατώντας ένα κουμπί, στο επίπεδο που ήταν το 2008 και το 2009».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λανσάρει σαν μέτρο ανακούφισης του λαού την κατάργηση του χαρατσιού της ΔΕΗ, αν σχηματίσει κυβέρνηση της αριστεράς. Αφήνει βέβαια θολό το τι θα κάνει με εκείνους που το πλήρωσαν, αν θα τους επιστρέψει δηλαδή τα χαράτσια που κατέβαλαν, πότε και πώς. Τα οριζόντια μέτρα που φόρτωσε στο λαό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., μόνο τα τελευταία δυο χρόνια, είναι πάνω από 50 δισ., χωρίς να υπολογίζεται η αφαίμαξη από την κατάργηση επί της ουσίας του αφορολόγητου. Το επαχθέστατο χαράτσι της ΔΕΗ, προβλέπεται να αφαιρέσει από το λαό περίπου 3,4 δισ. τη διετία 2011 - 2012, με ένα μέρος του ποσού να έχει ήδη εισπραχθεί. Αρα, η ανακούφιση που υπόσχεται η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζεται στην απαλλαγή του λαού από ένα ελάχιστο μέρος των 50 δισ. που του φόρτωσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας τα δυο τελευταία χρόνια, σαν οριζόντιες μόνο περικοπές και φόρους! Μέχρι εκεί φτάνουν οι δεσμεύσεις τους για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής και ενώ ο λαός με την πάλη του έχει ήδη καταφέρει να παγώσει κάθε αντίποινο για την μη καταβολή του χαρατσιού, προκαλώντας ανησυχία στην κυβέρνηση. Σημειωτέον ότι και η ΝΔ είχε κάνει παντιέρα της προεκλογικής της εκστρατείας την κατάργηση του χαρατσιού, δεσμευόμενη βέβαια ότι θα το εντάξει σε έναν νέο φόρο για την ακίνητη περιουσία.

Ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το PSI, το οποίο σχετίζεται άμεσα με το μνημόνιο; Λέει ο Δ. Στρατούλης: «Θα προβούμε και σε δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Εχουμε δώσει ή θα δώσουμε ως ελληνικός λαός, 200 δισ. στις ελληνικές τράπεζες για να τις σώσουμε τα οποία ανήκουν στο λαό. Επομένως με το δημόσιο έλεγχο θα εγγυηθούμε καταθέσεις και θα έχουμε χρήματα για την ανάπτυξη». Ρωτάται από τους δημοσιογράφους: «Τα 200 δισ. που θα δώσουμε στις τράπεζες είναι αν εφαρμοστεί το μνημόνιο και το PSI. Αφού είπατε ότι δεν θα το εφαρμόσετε...». Απαντάει ο Δ. Στρατούλης: «Σας είπα, αυτά εμείς θα τα καταγγείλουμε». Δηλαδή; Από τη μια λένε ότι με τα 200 δισ. της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, θα απαιτήσουν οι μετοχές που αγοράζει το κράτος να μετατραπούν από προνομιούχες σε κοινές και άρα το κράτος, σαν ο μεγαλύτερος μέτοχος, να έχει τον έλεγχο στη λήψη αποφάσεων. PSI όμως σημαίνει μνημόνιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα καταγγείλει. Θυμίζουμε ότι το PSI είναι το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του χρέους, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάχθηκε. Τώρα, λέει «ναι» στο PSI σαν όχημα για κρατικοποίηση, όπως ισχυρίζεται των τραπεζών, αλλά δε θέλει το μνημόνιο που το συνοδεύει. Ο ίδιος, στην ίδια συνέντευξη διαβεβαιώνει ότι με τους ίδιους δείκτες της κεφαλαιακής επάρκειας που κινούνται όλες οι τράπεζες «θα κινηθεί και η Αριστερή κυβέρνηση». Κρατικές τράπεζες δηλαδή, με τους νόμους και τους όρους του καπιταλισμού. Αρα, τράπεζες για το κεφάλαιο και όχι για το λαό.

Αναγκαίο διαζύγιο

Αναγκαίο διαζύγιο

Νίκη! «Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις σχηματίζουν κυβέρνηση». Το διαπίστωσε χτες το βράδυ το επιτελείο του Mega. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τους, ο Σαμαράς στηρίζει Τσίπρα. Και οι δυο στηρίζουν το ευρώ. Στηρίζουν επίσης τη διαπραγμάτευση. Ο τρίτος της παρέας, ο Βενιζέλος συμφωνεί με τους προηγούμενους.

Θλίψη... Πριν τελειώσουν οι πανηγυρισμοί ήρθε η διαπίστωση ότι τελικά παρά τις συμφωνίες δεν τα βρίσκουν. Συνεχίζουν το θέατρο, καθώς έχουν στραμμένο το βλέμμα στις επόμενες εκλογές.

Εκεί που έχει στραμμένο το βλέμμα και η αστική τάξη, η οποία επισπεύδει τις διαδικασίες για την ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος, ώστε να εμφανιστεί ένας νέος διπολισμός ικανός να επανεγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις. Παρά την προσπάθεια δεν κρύβουν ότι υπάρχει κάτι κοινό στους δύο πόλους. Η υπεράσπιση της ΕΕ (το άρθρο στην «Καθημερινή» είναι χαρακτηριστικό).

Απέναντί τους έχουν μόνο το ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που επιμένει ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με λαϊκή εξουσία και εργατικό έλεγχο είναι η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση.

Στον αντίποδα παρουσιάστηκαν από τον αστικό Τύπο ως φιλολαϊκή πρόταση τα πέντε σημεία που παρουσίασε ο Τσίπρας χωρίς όμως κανείς να μπει στον κόπο να αναλύσει αυτές τις προτάσεις. Κατανοητό. Γιατί με αυτές γίνεται καθαρό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητά καν κατάργηση του μνημονίου και αντίθετα ζητά από την εργατική τάξη να θεωρήσει δεδομένο το μέχρι τώρα τσάκισμά της. Σχετική ανάλυση έκανε μόνο ο «Ριζοσπάστης».

Δεν είναι το μόνο σημείο στην πολιτική αντιπαράθεση που επικρατεί σκοτάδι. Το γαϊτανάκι με τις διερευνητικές εντολές για το σχηματισμό κυβέρνησης έβγαλε εκτός πλάνου τη βασική πολιτική αντίθεση που έχει συγκεκριμένη ταξική αναφορά: Από τη μια, οι δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ορκίζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση κι από την άλλη το ΚΚΕ που εξαρχής έχει κάνει καθαρό ότι προκοπή μέσα στην ΕΕ δεν υπάρχει για το λαό.

Ο διαγκωνισμός τους, για το ποιος είναι καλύτερος ευρωπαϊστής, αποκαλύπτει και το κάλπικο διαφόρων προτάσεων που υπόσχονται τα πάντα αρκεί να μείνει άθικτη η εξουσία των μονοπωλίων. Περιορίζουν τη συζήτηση σε πέντε έξι θέματα, όταν μια κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί με τα πάντα.

Το ΚΚΕ έβαλε ανάμεσα στα θέματα που πρέπει να απασχολούν το λαό και τα ζητήματα που απασχολούν την επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ορισμένοι έσπευσαν να απαξιώσουν τη θέση με απορία, δήθεν, «τι θέλει ένα τέτοιο θέμα στη συζήτηση».

Κι όμως, την ίδια ώρα πυκνώνουν οι αναλύσεις που επαναφέρουν σαν στοιχείο των διακρατικών σχέσεων τη στρατιωτική ισχύ αυτής ή της άλλης δύναμης και συμμαχίας. Χτεσινή ανάλυση στην «Ημερησία» εξηγεί τη στρατιωτική υπεροχή της συμμαχίας ΗΠΑ - Γαλλίας έναντι της Γερμανίας και τα κοινά που έχουν Ολάντ και Ομπάμα. Κι εκεί που μέχρι τώρα οι αναφορές στον Ολάντ αφορούσαν στο αν φέρνει ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας, τώρα η κουβέντα γίνεται για στρατιωτικές προετοιμασίες.

Η σιγή από μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς για τη σοβούσα καπιταλιστική κρίση, τις μορφές - και πολεμικές - που μπορεί να πάρει αυτή, ο εστιασμός της προσοχής σε πλευρές της διαχείρισης, αποκαλύπτει το νέο δόκανο που στήνεται σε βάρος της εργατικής τάξης, συνολικά του λαού.

Με αυτήν ή την άλλη εκδοχή διακυβέρνησης, το αστικό σύστημα προσπαθεί να κοιμίσει την εργατική τάξη.

Το ΚΚΕ κάλεσε και πάλι το λαό να πάρει διαζύγιο απ' όσους τον καλούν να συνεχίσει στον εφιαλτικό «ευρωμονόδρομο», είτε φορούν μνημονιακό είτε αντιμνημονιακό προσωπείο. Αυτό το διαζύγιο μπορεί να επικυρωθεί και μέσα από νέες εκλογές που πρέπει να γίνουν κόντρα στα σχέδια της αστικής τάξης και των κομμάτων της.

Να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής

Να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής

Τηλεοπτικό σόου έχουν γίνει οι διερευνητικές εντολές για το σχηματισμό κυβέρνησης και υποκρισία των κομμάτων που την παίρνουν και την αφήνουν, στο όνομα τήρησης των αστικών θεσμών που καθόλου δε νοιάζονται για την τύχη του λαού, αλλά των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ολοι οι αρχηγοί κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ, ορκίζονται στο λαό που ψήφισε να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, δηλαδή τους μεγαλοεπιχειρηματίες δίνοντας όρκους πίστης στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Ολα τα κόμματα, με κοινό στρατηγικό σημείο την ευρωενωσιακή τους στρατηγική κοροϊδεύουν το λαό με τα παιχνίδια τακτικής που αναπαράγουν το κάλπικο για το λαό δίλημμα «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί» ή «αριστερά-δεξιά» κυβέρνηση που βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να τον εγκλωβίσουν ακόμη πιο βαθιά σε εχθρικά για τον ίδιο σχέδια.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η παρέμβαση του ΚΚΕ, που ζήτησε χτες «Εκλογές ΤΩΡΑ», αποκτά ξεχωριστή σημασία, από τη σκοπιά του πραγματικού λαϊκού συμφέροντος. Να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής.