Αναγκαίο διαζύγιο

Αναγκαίο διαζύγιο

Νίκη! «Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις σχηματίζουν κυβέρνηση». Το διαπίστωσε χτες το βράδυ το επιτελείο του Mega. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τους, ο Σαμαράς στηρίζει Τσίπρα. Και οι δυο στηρίζουν το ευρώ. Στηρίζουν επίσης τη διαπραγμάτευση. Ο τρίτος της παρέας, ο Βενιζέλος συμφωνεί με τους προηγούμενους.

Θλίψη... Πριν τελειώσουν οι πανηγυρισμοί ήρθε η διαπίστωση ότι τελικά παρά τις συμφωνίες δεν τα βρίσκουν. Συνεχίζουν το θέατρο, καθώς έχουν στραμμένο το βλέμμα στις επόμενες εκλογές.

Εκεί που έχει στραμμένο το βλέμμα και η αστική τάξη, η οποία επισπεύδει τις διαδικασίες για την ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος, ώστε να εμφανιστεί ένας νέος διπολισμός ικανός να επανεγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις. Παρά την προσπάθεια δεν κρύβουν ότι υπάρχει κάτι κοινό στους δύο πόλους. Η υπεράσπιση της ΕΕ (το άρθρο στην «Καθημερινή» είναι χαρακτηριστικό).

Απέναντί τους έχουν μόνο το ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που επιμένει ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με λαϊκή εξουσία και εργατικό έλεγχο είναι η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση.

Στον αντίποδα παρουσιάστηκαν από τον αστικό Τύπο ως φιλολαϊκή πρόταση τα πέντε σημεία που παρουσίασε ο Τσίπρας χωρίς όμως κανείς να μπει στον κόπο να αναλύσει αυτές τις προτάσεις. Κατανοητό. Γιατί με αυτές γίνεται καθαρό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητά καν κατάργηση του μνημονίου και αντίθετα ζητά από την εργατική τάξη να θεωρήσει δεδομένο το μέχρι τώρα τσάκισμά της. Σχετική ανάλυση έκανε μόνο ο «Ριζοσπάστης».

Δεν είναι το μόνο σημείο στην πολιτική αντιπαράθεση που επικρατεί σκοτάδι. Το γαϊτανάκι με τις διερευνητικές εντολές για το σχηματισμό κυβέρνησης έβγαλε εκτός πλάνου τη βασική πολιτική αντίθεση που έχει συγκεκριμένη ταξική αναφορά: Από τη μια, οι δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ορκίζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση κι από την άλλη το ΚΚΕ που εξαρχής έχει κάνει καθαρό ότι προκοπή μέσα στην ΕΕ δεν υπάρχει για το λαό.

Ο διαγκωνισμός τους, για το ποιος είναι καλύτερος ευρωπαϊστής, αποκαλύπτει και το κάλπικο διαφόρων προτάσεων που υπόσχονται τα πάντα αρκεί να μείνει άθικτη η εξουσία των μονοπωλίων. Περιορίζουν τη συζήτηση σε πέντε έξι θέματα, όταν μια κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί με τα πάντα.

Το ΚΚΕ έβαλε ανάμεσα στα θέματα που πρέπει να απασχολούν το λαό και τα ζητήματα που απασχολούν την επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ορισμένοι έσπευσαν να απαξιώσουν τη θέση με απορία, δήθεν, «τι θέλει ένα τέτοιο θέμα στη συζήτηση».

Κι όμως, την ίδια ώρα πυκνώνουν οι αναλύσεις που επαναφέρουν σαν στοιχείο των διακρατικών σχέσεων τη στρατιωτική ισχύ αυτής ή της άλλης δύναμης και συμμαχίας. Χτεσινή ανάλυση στην «Ημερησία» εξηγεί τη στρατιωτική υπεροχή της συμμαχίας ΗΠΑ - Γαλλίας έναντι της Γερμανίας και τα κοινά που έχουν Ολάντ και Ομπάμα. Κι εκεί που μέχρι τώρα οι αναφορές στον Ολάντ αφορούσαν στο αν φέρνει ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας, τώρα η κουβέντα γίνεται για στρατιωτικές προετοιμασίες.

Η σιγή από μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς για τη σοβούσα καπιταλιστική κρίση, τις μορφές - και πολεμικές - που μπορεί να πάρει αυτή, ο εστιασμός της προσοχής σε πλευρές της διαχείρισης, αποκαλύπτει το νέο δόκανο που στήνεται σε βάρος της εργατικής τάξης, συνολικά του λαού.

Με αυτήν ή την άλλη εκδοχή διακυβέρνησης, το αστικό σύστημα προσπαθεί να κοιμίσει την εργατική τάξη.

Το ΚΚΕ κάλεσε και πάλι το λαό να πάρει διαζύγιο απ' όσους τον καλούν να συνεχίσει στον εφιαλτικό «ευρωμονόδρομο», είτε φορούν μνημονιακό είτε αντιμνημονιακό προσωπείο. Αυτό το διαζύγιο μπορεί να επικυρωθεί και μέσα από νέες εκλογές που πρέπει να γίνουν κόντρα στα σχέδια της αστικής τάξης και των κομμάτων της.