ΔΕΛΤΙΟ
ΤΥΠΟΥ
Ολοκληρώθηκε η Πρωτομαγιάτικη Απεργιακή Συγκέντρωση του
Π.Α.ΜΕ. στα Γρεβενά.
Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε
αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλή τον Κώστα Σταμπολίδη Γραμματέα της Επ.
Περιοχής Δυτ. Μακεδονίας του ΚΚΕ, τον
Νίκο Τάτσιο μέλος της ΕΠ Δυτ. Μακεδονίας του ΚΚΕ και υποψήφιο Αντιπεριφερειάρχη
Γρεβενών με την Λαική Συσπείρωση, την
Παναγιώτα Ντάγκα Γραμματέα της ΤΕ Γρεβενών του ΚΚΕ και υποψήφια Δήμαρχο
Γρεβενών με την Λαική Συσπείρωση.
Στη Συγκέντρωση επίσης
συμμετείχαν το Σωματείο Οικοδόμων και Συναφών επαγγελμάτων Ν. Γρεβενών, το
Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Γρεβενών.
Τέλος στη συγκέντρωση συμμετείχε
το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Γρεβενών.
Τη κεντρική ομιλία έκανε ο
Στέργιος Λιάμπας Γραμματέας του Ν. Τμήματος της ΑΔΕΔΥ και μέλος της Γραμματείας
Γρεβενών του Π.Α.ΜΕ. ο οποίος τόνισε τα διδάγματα
της Πρώτης Μάη και πως 128 χρόνια μετά είναι επίκαιρα για το εργατικό και λαϊκό
κίνημα.
Γρεβενά
1/5/2014
Γραμματεία
Γρεβενών του ΠΑΜΕ
«Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες
Συναντιόμαστε και σήμερα, τη μεγάλη αυτή
μέρα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, όλοι εδώ εργάτες, υπάλληλοι στις
υπηρεσίες, από το δημόσιο τομέα, άνεργοι, νέοι, αυτοαπασχολούμενοι από όλους
τους κλάδους. Συναντιόμαστε όχι μόνο για να τιμήσουμε τους ηρωικούς αγώνες του
εργατικού κινήματος και τους χιλιάδες νεκρούς του αγώνα. Συναντιόμαστε για να
ανανεώσουμε τον όρκο μας ότι θα φτάσουμε τον αγώνα ως το τέλος. Ως τη μέρα που
θα έχουμε καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
128 χρόνια πριν. 1η Μάη του 1886 στο
Σικάγο, ήταν μια θαυμάσια μέρα.
Είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Όλα ήταν ήσυχα. Τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες
κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές
παρατημένες. Δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες
των ζώων ήταν σιωπηλές. Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Όμως οι εργάτες, γελώντας,
κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις
γυναίκες και τα παιδιά τους στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Η απεργία ήταν καθολική.
«Τώρα
αίμα», ουρλιάζουν την άλλη μέρα οι τίτλοι στις εφημερίδες των αφεντικών. «Κρεμάστε τους πρώτα και ύστερα τους
δικάζετε», ήταν η αξίωση για τους ηγέτες των εργατών.
Στη διάρκεια της δίκης των πρωτοπόρων της απεργίας η απολογία του Σπάις ήταν καταπέλτης: «Αν
σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε
τον αγώνα εκατομμυρίων εργατών, που αν και γονατισμένοι από την καταπίεση
εξεγείρονται, είστε, μα την αλήθεια, φτωχοί τω πνεύματι. Να περιμένετε το
τέλος. Αν δεν το περιμένετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Τεντώνετε ένα σχοινί. Γύρω
σας, δίπλα σας, πάνω σας απ' όλες τις μεριές θεριεύει μια φωτιά. Μπορείτε να
την αγνοείτε, αλλά δεν μπορείτε να την αποφύγετε. Θα 'ρθει μια εποχή που η
σιωπή μας στον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»
Στις 11
Νοέμβρη 1887. Ο Σπάις, ο Φίσερ, ο Πάρσονς και ο Ένγκελ οδηγούνται στο θάνατο.
Αγωνίστηκαν ως εργάτες και πέθαναν ως εργάτες. Ο επίλογος όμως εκείνης της ματωμένης
ηρωικής εξέγερσης δε γράφτηκε τότε, όπως προσδοκούσαν τα αφεντικά και οι
διωκτικές αρχές. Ήταν αντίθετα η αρχή νέων και δοξασμένων αγώνων. Το ματωμένο
πουκάμισο των εργατών του Σικάγου έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας και θα
συνεχίσει να είναι όσο θα συνεχίζουν να υπάρχουν εκμεταλλευτές και
εκμεταλλευόμενοι.
Το σύνθημα: ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΡΓΑΤΙΑ παραμένει και θα δονεί στις
συγκεντρώσεις μας.
Έτσι συνεχίζουμε και εμείς τώρα. Το
οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς της τάξης μας.
Στους νεκρούς του Σικάγο, του Μάη του ’36, στους 200 κομμουνιστές της
Καισαριανής. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Για να τους πούμε ότι δεν γονατίσαμε,
δεν κιοτέψαμε.
Το δίδαγμα από τη ματωμένη Απεργία του Σικάγο είναι: Κανένας νόμος, καμιά κυβέρνηση δεν
παραχώρησε ποτέ κανένα δικαίωμα στην τάξη μας. Στην εργατική τάξη κανείς δεν
χάρισε τίποτα, διαχρονικά επέβαλε τα δίκια της, με το δικό της νόμο, το νόμο
της ταξικής πάλης, της οργάνωσης, των δικών της εξεγέρσεων.
Έφτασε μέσα από σκληρές συγκρούσεις, αίμα
και θυσίες μέχρι και την κατάκτηση της εξουσίας. Η πρώτη εργατική εξουσία στον
κόσμο άντεξε και προχώρησε επί δεκαετίες, ανοίγοντας έναν δύσβατο ως τότε
δρόμο.
Έδειξε τι μπορεί να κάνει όταν είναι
οργανωμένη, αποφασισμένη να φτάσει μέχρι το τέλος, όταν γνωρίζει το στόχο της,
όταν έχει σχέδιο πώς θα φτάσει ως εκεί, όταν γνωρίζει ότι αυτό σημαίνει αντοχή,
επιμονή, υπομονή, σύγκρουση με μονοπώλια, το πολιτικό τους προσωπικό, τους
μηχανισμούς τους, τις δυνάμεις καταστολής, όταν γνωρίζει ότι θα απελευθερωθεί
από τις αλυσίδες της. Όταν με συνείδηση αρνείται να μακελευτεί στα πεδία των
μαχών είτε για λογαριασμό της δικής της αστικής τάξης ή της αστικής τάξης
οποιασδήποτε άλλης χώρας.
Να, λοιπόν, τι έκανε: Εξάλειψε την
εκμετάλλευση, την ανεργία, έλυσε το πρόβλημα της δουλειάς για όλους με συνεχή
βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, διασφάλισε την κοινωνική προστασία σε όλους
τους τομείς. Η Υγεία και η Παιδεία ήταν αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν, η
σύνταξη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός ήταν δικαίωμα για όλο το λαό. Η κατοικία
ήταν εξασφαλισμένο δικαίωμα. Συνολικά ο πλούτος που παραγόταν ήταν περιουσία
του. Εδραίωσε για πολλές δεκαετίες το ειρηνικό μέλλον των λαών που αποτελούσαν
τη νέα εξουσία.
Αυτά τα αποτελέσματα είχαν καθολική
επίδραση στην εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έδωσαν κατακτήσεις. Από εδώ
απορρέει το μίσος των καπιταλιστών και η λυσσαλέα επίθεση σε βάρος της
εργατικής τάξης, σε βάρος του ταξικού κινήματος, ενάντια σε κάθε συνδικαλιστή,
εργαζόμενο που σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται για τα δίκια της εργατικής τάξης.
Αυτή την παράδοση και αυτό τον αγώνα τρέμουν. Δεν φοβούνται κανέναν διαχειριστή
του συστήματος οποιονδήποτε μανδύα και να φορέσει. Να, γιατί παίρνουν
τρομοκρατικά μέτρα, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν τις θέσεις του ταξικού
κινήματος.
Γι’ αυτό και ο αγώνας, για το ξημέρωμα της
εποχής που ονειρεύτηκαν οι εργάτες του Σικάγου, συνεχίζεται για να έρθουν
τέτοιες μέρες με πρωταγωνιστές την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό.
Τα διδάγματα αυτά έχουν μεγάλη αξία. Έτσι και σήμερα συνεχίζουμε να συσπειρώνουμε
τις γραμμές μας, να ατσαλώνουμε τις δυνάμεις, τραβάμε μπροστά. Παρά τις
δυσκολίες και τα εμπόδια δεν πρέπει να υπάρξει καμιά αποδοχή της σημερινής
κατάστασης. Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα.
Λένε ιδιαίτερα τώρα κάποιοι: Γιατί να
απεργήσω; Τι έχω να κερδίσω; Γιατί να οργανωθώ; Καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες,
το πόσο πιέζουν τα προβλήματα, η ανασφάλεια, η επίθεση των κεφαλαίων, η κρατική
τρομοκρατία. Τα συμπεράσματα της Πρωτομαγιάς και του αγώνα μάς διδάσκουν. Δεν
είναι ποτέ χαμένο το μεροκάματο της απεργίας, του αγώνα. Τα μεροκάματα και η
ζωή χάνουν την αξία τους, όταν και όσο ο εργάτης κάθεται με σταυρωμένα χέρια,
όσο σκύβει το κεφάλι, όσο μένει ανοργάνωτος, μόνος του.
Συνάδελφοι
Ξέρουμε ποια είναι η σημερινή κατάσταση. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες, αλλά και τις
δικές μας αδύνατες πλευρές. Όμως ένα πράγμα τονίζουμε και καλούμε την εργατική
τάξη να το συνειδητοποιήσει: Ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία της κατάστασης.
Έχει τη δύναμη. Υπάρχουν δυνάμεις που μπορεί να στηριχτεί. Είναι το ΠΑΜΕ. Δεν
υποκλιθήκαμε και ούτε θα υποκλιθούμε στις δυσκολίες. Δεν θα τις κάνουμε σημαία
μας. Όποιοι αποδέχονται τη σημερινή κατάσταση, καλλιεργούν την απογοήτευση και
το φόβο, όπως είναι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν έχουν καμιά σχέση με
τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Συμβάλλουν η εργατική τάξη να χαμηλώνει τον
πήχη των απαιτήσεών της, να περνάει η λογική «αυτή είναι μοίρα μας, δεν μπορεί
να γίνει αλλιώς, το κεφάλαιο είναι ισχυρό». Το θέλουν είτε όχι, είναι η φωνή
των εκμεταλλευτών.
Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα. 128 χρόνια
μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγο, δε μας αξίζει η φτώχεια, η εξαθλίωση, η
ανεργία, η δουλειά ήλιο με ήλιο για να τα βγάλουμε πέρα. Σηκώνουμε ψηλά τις
σημαίες του αγώνα, της μάχης, ότι θα ξημερώσει η μέρα όπου οι εργάτες θα κάνουν
το όνειρο πραγματικότητα, όπου καπετάνιος στο καράβι θα είναι ο λαός και θα
κάνει κουμάντο στην οικονομία, θα πάρει στα χέρια του τα κλειδιά των
εργοστασίων, των λιμανιών, των καραβιών, της ενέργειας κλπ.
Για αυτό δεν
υπάρχει χρόνος ούτε για ανάπαυλα, ούτε για απογοήτευση, κούραση και
αποστράτευση.
Όμως
μπορούμε να επιμείνουμε ακόμα ποιο ολοκληρωμένα στην ενημέρωση των εργαζόμενων
για τα μέτρα και την σκοπιμότητα τους. Να τα μετατρέψουμε σε κίνητρο συμμετοχής
των εργαζόμενων στα συνδικάτα. Να επιμείνουμε στην οργάνωση των εργαζομένων σε
κάθε τόπο δουλειάς. Με ακόμα μεγαλύτερη επιμονή στο στήσιμο επιτροπών
αγώνα ,των σωματειακών επιτροπών σε κάθε χώρο δουλειάς – με αλλαγή των
συσχετισμών υπέρ του ΠΑΜΕ.
Μπορούμε να
καθυστερήσουμε την εφαρμογή των μέτρων, να αντεπιτεθούμε προβάλλοντας και
διεκδικώντας τα αιτήματα μας για αυξήσεις στους μισθούς, για μόνιμη και σταθερή
δουλειά – για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ενάντια στις απολύσεις, στην
απληρωσιά, την ανασφάλιστη εργασία για την κατάργηση όλων αυτών των αντιλαϊκών
νομοθετημάτων.
Γιατί ποιος από
εμάς μπορεί να συμβιβαστεί το παιδί του να είναι άνεργο ,να δουλεύει κατά
διαστήματα να είναι ο μισθός του χαρτζιλίκι; Ποιος από εμάς μπορεί να
συμβιβαστεί μετά από 40 και 50 χρόνια δουλειάς να μην παίρνει σύνταξη και η
σύνταξη αυτή να μην φτάνει ούτε για χαρτζιλίκι στα εγκόνια;
Ποιος από εμάς
μπορεί να συμβιβαστεί ότι όποτε γουστάρει ο εργοδότης θα μας απολύει και
μάλιστα χωρίς καμιά αποζημίωση;
Τι έχει να κερδίσει ο άνεργος που απέχει
από το σωματείο του, που προσπαθεί μόνος του να λύσει το πρόβλημά του; Θα
πέσουμε στο δόκανο των προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας που στήνουν
κυβέρνηση, ΕΕ και επιχειρηματικοί όμιλοι και να δουλεύουμε για ψίχουλα; Όλοι
πρέπει να δεσμευτούμε και να πάρουμε αποφάσεις. Δεν παραδινόμαστε.
Συνάδελφοι/σες
Πολύς λόγος
γίνεται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες για την
ανάπτυξη. Ανάπτυξη που έρχεται σύμφωνα με τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή που με
καλύτερη διαχείριση μπορεί να έρθει πιο σύντομα σύμφωνα με την αξιωματική
αντιπολίτευση, το ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα δεν
είναι αν έρχεται η αν δεν έρχεται ανάπτυξη ,που κάποια στιγμή θα έρθει. Το
ζήτημα είναι που θα έχει στηριχτεί και τι ανάπτυξη θα είναι .
Και θα είναι
μια ανάπτυξη που θα έχει στηριχτεί στα νεκροταφεία των δικαιωμάτων μας και θα στηρίζεται
στην μαζική ανεργία και την ακόμα ποιο αγρία εκμετάλλευση μας. Για αυτό και
δεν αφορά εμάς, τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους
ανέργους, τους νέους, δεν αφορά ανάκαμψη των δικαιωμάτων μας.
Το αντίθετο
αφορά, την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων, τη διαιώνιση και το βάθεμα της
εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της εξαθλίωσης. Δεν είναι για εμάς. Την
απορρίπτουμε.
Γιατί
συναδελφισσες και συνάδελφοι μπορεί να έχουμε νέα μεγάλα ξενοδοχεία .Αλλά οι
εργαζόμενοι εκεί τι θα παίρνουν και πόσες ώρες θα δουλεύουν; Εμείς θα μπορούμε
να πηγαίνουμε για διακοπές στα πολυτελή αυτά ξενοδοχεία;
Μπορεί να
έχουμε πολλά πολυιατρεία και τα φάρμακα να πωλούνται ακόμα και στα σούπερ
μάρκετ αλλά εμείς θα μπορούμε να πληρώνουμε τους γιατρούς τα φάρμακα τα
νοσοκομεία;
Μπορούν να
γίνουν μεγάλοι δρόμοι και οι παραλίες να αποχτήσουν υποδομές αλλά εμείς θα
μπορούμε να κυκλοφορούμε σε αυτούς και να τους πληρώνουμε, να πληρώνουμε το
εισιτήριο για την είσοδο στην πλαζ;
Να γιατί λέμε
ότι το περιεχόμενο της ανάπτυξης για την οποία καυγαδίζουν δεν αφορά εμάς
είναι εχθρικό για εμάς. Το ομολογούν αλώστε και οι ίδιοι όταν δίνουν εξετάσεις
στους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλέμπορους για το
ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα τους.
Λένε: ότι η
κρίση ήταν ευκαιρία και θα έπρεπε με ή χωρίς μνημόνια να πάρουν αυτά τα μέτρα
που παίρνονται και που πάρθηκαν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και ζητά η
κυβέρνηση κοινωνική συνεννόηση για να προχωρήσουν.
Τώρα η
αξιωματική αντιπολίτευση λέει ότι το μνημόνιο είναι πλέγμα νόμων άρα δε
μπορεί να γκρεμιστεί και χρειάζεται για αρκετό χρονικό διάστημα να βάλουμε
πλάτη για την ανάταξη της Ελληνικής οικονομίας.
Η στρατηγική
τους είναι ίδια, και οι δυο πασχίζουν για την ενίσχυση των
μεγαλοεπιχειρηματιών, των υγειών όπως τους ονομάζουν. Κανένας όμως
καπιταλιστής δεν επενδύει για τις λαϊκές ανάγκες αλλά για το κέρδος του.
Γι’ αυτό
μειώνουν τους μισθούς και δεν θέλουν να υπάρχει καμιά συλλογική ρύθμιση. Για
αυτό και το πετσόκομμα στις συντάξεις, και ζητάνε πλήρη απαλλαγή από τις
εργοδοτικές εισφορές, απελευθέρωση των απολύσεων, νέες φοροαπαλλαγές και πάει
λέγοντας.
Τα μέτρα εδώ θα
είναι και μετά το μνημόνιο και τις εκλογές όπως και οι απαιτήσεις της
μεγαλοεργοδοσίας που υπήρχαν και πριν τα μνημόνια και την κρίση. Εδώ θα
είναι και μετά το μνημόνιο και τις εκλογές η μόνιμη επιτήρηση και οι
κατευθύνσεις της ΕΕ για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας. Εδώ θα
είναι όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και θα ενισχύονται, γιατί δεν χορταίνει το
κεφάλαιο, τρέφεται από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης.
Μας ζητάνε
να στηρίξουμε τον ίδιο καταστροφικό δρόμο ανάπτυξης που ζήσαμε στην
Κλωστοϋφαντουργία, τον Ιματισμό, το Δέρμα και σε άλλους κλάδους και μετρήσαμε
την τελευταία εικοσαετία χιλιάδες ανέργους, εφαρμογή των αντεργατικών συνθηκών
που ψήφιζαν από κοινού τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Το δρόμο που κουμάντο
κάνουν οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας και οργανώνουν την παραγωγή με κριτήριο
το κέρδος τους, το δρόμο που μας οδήγησε στην κρίση.
Μας ζητάνε και
η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και όσοι στηρίζουν την
καπιταλιστική αναπτυγμένα μην αλλάξουμε τίποτα στην οικονομία απλά να
αλλάξουμε οδηγό στην καπιταλιστική διαχείριση όπως αλλάξαμε τόσους και τόσους
στο παρελθόν.
Για εμάς τους
εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχομεσαίους αγρότες, τη νεολαία,
τις γυναίκες υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, αγωνιζόμαστε για μια ανάπτυξη που
κριτήριο της δεν θα είναι το κέρδος αλλά οι ανάγκες μας.
Για δουλειά
μόνιμη και σταθερή για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, ανάπαυση,
δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά μας, εξασφαλισμένη δωρεάν φροντίδα υγείας για τις
οικογένειες μας, ξεκούραση και ασφάλεια για το μέλλον. Γι’ αυτό συγκεντρώνουμε
δυνάμεις. Τέτοιο κίνημα χρειάζεται. Για δρόμο ανάπτυξης προς όφελος του λαού.
Και υπάρχουν
συνάδελφοι και συναδέλφισσες όλες οι παραγωγικές, οι υλικές δυνατότητες να
ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας, η δουλειά μας να αρκεί για την κάλυψη τους. Η
χώρα μας έχει δυνατότητες παράγει πλούτο, εμείς οι εργαζόμενοι φτιάχνουμε τα
πάντα και μπορούμε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.
Όμως αυτοί μας
λένε ότι η ευρωπαϊκή ένωση είναι μονόδρομος και πως πρέπει να θυσιάζουμε
παραγωγικές και άλλες δυνατότητες γιατί έτσι το θέλουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια.
Όμως αυτοί μας
λένε ότι δεν είναι ρεαλιστικό να έχουμε εργοστάσια, θέσεις εργασίας χωρίς τον
λαναρά και τον κάθε καπιταλιστή χωρίς κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος.
Αυτοί μας λένε
πως πρέπει να είμαστε με κάποια από τις καπιταλιστικές ενώσεις να είμαστε στο
ΝΑΤΟ και ότι είναι απομονωτισμός να μην πηγαίνουν
Έλληνες
στρατιώτες σε άλλες χώρες για να μακελεύουν λαούς για λογαριασμό των δικών μας
και των ξένων καπιταλιστών.
Αυτό είναι και
το κύριο το βασικό ζήτημα στην αντιπαράθεση μας με τον εργοδοτικό και
κυβερνητικό συνδικαλισμό όποια απόχρωση και αν έχει.
Οι εργαζόμενοι
δεν έχουν ανάγκη από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα τους εγκλωβίζει στη
στήριξη των απαιτήσεων και της στρατηγικής των μονοπωλίων και της ΕΕ, των
εκάστοτε κυβερνητικών επιλογών. Κίνημα που θα δημιουργεί αυταπάτες για το δήθεν
ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού ρίχνοντας το δηλητήριο της ταξικής
συνεργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας, της άλλης διαχείρισης, που θα
στηρίζει την ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, υπονομεύοντας κάθε
κινητοποίηση και προδίδοντας τα εργατικά συμφέροντα.
Οι ανάγκες μας απαιτούν οι χαλυβουργίες να παράγουν για τις
δικές μας ανάγκες αυτοί ζητάνε φτηνό ρεύμα για τους ιδιοκτήτες καπιταλιστές.
Οι δικές μας ανάγκες είναι η υγεία, το φάρμακο, η παιδεία, να
προσφέρονται δωρεάν καθολικά για όλους .
Οι εργαζόμενοι
δεν πρέπει να δουν τα συμφέροντα τους κάτω από ξένες σημαίες. Η ανασύνταξη και
ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δε μπορούν να εγκλωβιστούν σε παιχνίδια
ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και κυβερνητικών εναλλαγών.
Οι εργαζόμενοι
έχουν ανάγκη από κίνημα απαλλαγμένο από τις δυνάμεις που φέρνουν την πολιτική
της εργοδοσίας, της ΕΕ και των κυβερνήσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης,
από τα στηρίγματα της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.
Έχουν ανάγκη
από κίνημα που θα δίνει καθημερινό αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή
γειτονιά για την υπεράσπιση της ζωής και του βιοτικού επιπέδου των εργατικών
λαϊκών οικογενειών από τη μαζική φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ένα κίνημα που
καθημερινά θα παλεύει ,θα υπερασπίζεται τον άνεργο τον απολυμένο τον απλήρωτο,
τον εκβιαζόμενο, θα διεκδικεί δικαιώματα. Και ταυτόχρονα θα συγκεντρώνει
δυνάμεις θα τις προετοιμάζει θα τις πείθει για εναντίωση και ρήξη με τον
καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ και που βάζει στην ημερήσια διάταξη το
κεντρικό πρόβλημα που πρέπει να πάρει θέση κάθε εργαζόμενος.
Ανάπτυξη για τα
κέρδη των μονοπωλίων ή ανάπτυξη για το λαό.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΟΙ
ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΜΕ
Γιατί τέτοιο
είναι το δικό μας κίνημα το δικό μας μέτωπο που πριν λίγες ημέρες κλείσαμε 15 χρόνια
από την δημιουργία μας, ,την συγκρότηση το ΠΑΜΕ.
Το ΠΑΜΕ
στα 15 χρόνια ζωής του έχει δώσει σαφή και φανερά δείγματα για το ρόλο του.
Ξεπερνώντας απειλές, την τρομοκρατία και βρώμικες επιθέσεις, βοήθησε στον
ταξικό προσανατολισμό των σωματείων, συνέβαλε αποφασιστικά ώστε να μπουν
μπροστά στην οργάνωση αγώνων και απεργιών, να δώσουν κουράγιο, δύναμη, να
καθυστερήσουν με τη δράση τους μέτρα και την αντιλαϊκή επίθεση, να είναι
παρόντα σε κάθε εργατική διεκδίκηση, να αναδεικνύουν την αξία της ταξικής-εργατικής
αλληλεγγύης.
Τόσο στα χρόνια
της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της
καπιταλιστικής κρίσης οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δεν έβαλαν νερό
στο κρασί τους, δε μπήκαν σε κοινωνικούς διαλόγους, δεν υιοθέτησαν απόψεις και
ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού που έσκαβαν το λάκκο στους εργαζόμενους.
Τα βήματα που
έχουν καταγραφεί στη σύντομη δράση του ΠΑΜΕ από το 1999 ως σήμερα, το ρίζωμα
του σε περισσότερους κλάδους και τόπους δουλειάς, η πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων
που συγκροτούν το ΠΑΜΕ στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, στις απεργίες, στις
μικρές και μεγάλες μάχες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια χωρίς να γίνει
έκπτωση στο σύνθημα “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” αποτελούν τη βάση για τη
συνέχεια, για την αντεπίθεση των εργαζομένων μαζί με όσους πλήττονται από τη
δικτατορία των μονοπωλίων.
Σε μια περίοδο
που η σήψη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ξεχειλίζει από
παντού, που το καθήκον της ανασύνταξης γίνεται σύνθημα σε ανερχόμενες δυνάμεις
του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του, τις
πρωτοβουλίες και τη δράση του, επιδιώκει να αναδειχτεί στον κύριο παράγοντα
ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.
Η ανασύνταξη
και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν σύνθημα, δε μπορούν
να εγκλωβιστούν σε παιχνίδια κυβερνητικών εναλλαγών. Ανασύνταξη του κινήματος,
χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς
να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές
πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των
συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα δεν μπορεί να υπάρξει.
Για αυτό σήμερα
είναι αναγκαίο όσο ποτέ oι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ να
ριζώσουν παντού, να είναι το θετικό παράδειγμα για όλο το συνδικαλιστικό
κίνημα.
Να δώσουν τον
καλύτερο τους εαυτό ώστε να ανεβαίνει σταθερά ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής
τάξης, να μπαίνουν οι νέοι, οι γυναίκες, οι άνεργοι, οι μετανάστες στη
συλλογική δράση, να δυναμώνει η παρουσία τους, στους ταξικούς αγώνες.
15 χρόνια μετά
δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε αταλάντευτα, ταξικά. Δεν επιτρέπεται βήμα πίσω.
Αυτό επιβάλλει το συμφέρον και οι ανάγκες των εργαζομένων, οι ανάγκες του
εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου