Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου και ώρα 7.00μ.μ. στο δημαρχείο Γρεβενών η εκδήλωση της Τ.Ε. Γρεβενών του ΚΚΕ για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Στην εκδήλωση που υπήρχε έκθεση υλικού από Γρεβενιώτες της εξορίας, μίλησε η Γραμματέας της Τ.Ε. σ. Παναγιώτα Ντάγκα. Δείτε παρακάτω την ομιλία της:
"Μου ανατέθηκε ένα βαρύ καθήκον να μιλήσω για ένα θέμα που σε μας τους νεότερους μόνο δέος μπορεί να προκαλεί, γιατί αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να ‘ναι κι από αίμα όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στο καπνισμένο τσουκάλι που γράφτηκε στη εξορία Λήμνο
Δέος προκαλεί γιατί είναι αδύνατον να περιγραφεί και να αποδοθεί στο μεγαλείο της η ζωή στην εξορία και τη φυλακή σε μια περίοδο που γίνονταν εκτελέσεις , αδιανόητα και φρικτά βασανιστήρια, φυλακίσεις ισόβια δεσμά, αλλεπάλληλες εκτοπίσεις, στο Μακρονήσι στη Γυάρο κολαστήρια. Ο κίνδυνος να υποβαθμιστούν γεγονότα και καταστάσεις είναι υπαρκτός, σκοπός τέτοιων εκδηλώσεων είναι να αποτελέσουν αφορμή κυρίως στη νεολαία να διαβάσει τα βιβλία που έχουν εκδοθεί από τη σύγχρονη εποχή σχετικά με το θέμα, βιβλία που δείχνουν το μεγαλείο της κομμουνιστικής αντοχής, το λογοτεχνικό και ποιητικό έργο, εμπνευσμένο από τις θυσίες των κομμουνιστών.
Στις σκληρές συνθήκες που διαμόρφωσε η αιματηρή κρατική καταστολή- ακόμα και στα χρόνια που κυριαρχούσαν οι δίκες, οι εκτελέσεις, οι εκτοπισμοί και τα βασανιστήρια χιλιάδων κομμουνιστών, κομμουνιστριών και άλλων ΕΑΜΙΤΩΝ στα μπουντρούμια της ασφάλειας και στα ξερονήσια- συνεχιζόταν ο σκληρός ταξικός αγώνας, εκδηλωνόταν το μεγαλείο της θυσίας και της πίστης στην τελική νίκη του λαού.
Κι όμως την πραγματική ελευθερία τη γνώρισαν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες ως φυλακισμένοι και εξόριστοι, μελλοθάνατοι, βαρυποινίτες. Γιατί αισθάνονταν ελεύθεροι από το φόβο ακόμα και του θανάτου, επέλεγαν συνειδητά να καταθέσουν τη δική τους συμβολή για να κατακτήσει την ελευθερία η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός από την εγχώρια και ξένη ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση.
Συνήθως όταν μιλάμε για τις φυλακές και τις εξορίες ο νους πάει στη μεταξική δικτατορία, την περίοδο 46-49 και λίγα χρόνια μετά , την απριλιανή χούντα. Φυλακές και εξορίες έχουμε από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του κόμματος τη δεκαετία 20-30 σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πολιτικής ανεξαρτησίας του αστικού κράτους. Το 1921 έγινε απεργία στο Βόλο με την καθοδήγηση του ΣΕΚΕ για το σάπιο σιτάρι που έφερναν. Η αστυνομία συνέλαβε 300 εργάτες και τους Μπεναρόγια και Αποστολίδη στελέχη του ΣΕΚΕ και τους κράτησαν προφυλακισμένους για 2 χρόνια.
Πριν και μετά το 1950 η αστική τάξη έδειξε καθαρά ότι, προκειμένου να σώσει την εξουσία της, μπορούσε να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή της, Τα αστικά κόμματα και το κοινοβούλιο, που συνολικά εξαπέλυσαν ολομέτωπη επίθεση διαπράττοντας φρικαλέα εγκλήματα κατά του ΚΚΕ και των συμμάχων του (ΑΚΕ κα) κατά της εργατικής τάξης και των αγωνιστικών λαϊκών δυνάμεων.
Στα χρόνια 1946- 1951 δικάστηκαν από έκτακτα στρατοδικεία 49.560 άτομα( 44.945 άντρες και 4.705 γυναίκες). Στο εσωτερικό της χώρας δεκάδες χιλιάδες βρίσκονταν στις εξορίες και τις φυλακές. Η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ(7-3-1951) έκανε λόγο για 40.000 φυλακισμένους και εξόριστους. Ανάμεσα στους πολιτικούς κρατούμενους υπήρχαν και ανήλικα παιδιά που μεγάλωναν στις φυλακές και στα στρατόπεδα με τις μάνες τους. Ανάμεσα σ΄ αυτούς βρίσκονταν και εκατοντάδες Γρεβενιώτες αγωνιστές και αγωνίστριες. Πολυπληθέστερες ήταν οι φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα, της οδού Κάστορος (Βούρλα) στον Πειραιά όπου έγινε η θρυλική απόδραση. Σ’ αυτή συμμετείχε ο Γιάννης ο Κωσταντής, (βίντεο), του Ιτζεδίν, Επταπυργίου, της Κέρκυρας, των Τρικάλων, της Αίγινας, της Πάτρας, της Τρίπολης, της Καλαμάτας, της Κεφαλλονιάς και άλλες ενώ ως τόποι εξορίας λειτουργούσαν ο Αϊ- Στράτης, το Μακρονήσι, η Ικαρία, η Χίος, η Γυάρος.
Τόποι βασανισμού ήταν και οι παιδουπόλεις που ίδρυσε και καθοδήγησε η βασίλισσα Φρειδερίκη. Επρόκειτο για τα λεγόμενα ιδρύματα στην πραγματικότητα παιδικά γκέτο, στα οποία είχαν κλείσει περίπου 30.000 παιδιά δήθεν για να τα προστατεύσουν.
Σκοπός του αστικού κράτους ήταν να εξοντώσει τον κρατούμενο τόσο βιολογικά όσο και ηθικά πολιτικά. Οι φυλακές και οι εξορίες αποτελούσαν πραγματικά τόπους μαρτυρίου. Στενότητα χώρου διαμονής, σάπια τρόφιμα και συσσίτιο πείνας, στερήσεις επισκεπτηρίου και αλληλογραφίας, ακατάλληλο πόσιμο νερό και περιορισμένης ποσότητας, εκβιασμοί, απειλές, κλείσιμο στα πειθαρχεία, ξύλο, καψόνια, απομόνωση. Όλα αυτά αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας των κρατουμένων.
Κι όμως και σε αυτές τις τόσο αντίξοες συνθήκες, χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, φυλακισμένο και εξόριστοι, μπόρεσαν να κρατήσουν ψηλά το αγωνιστικό τους φρόνημα οργανώνοντας τη ζωή τους. (γράμμα)
Οι νέοι, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που επέδειξαν τέτοιες αντοχές και αρετές ήταν απόλυτα συνηθισμένοι άνθρωποι. Η αφοσίωση στο επαναστατικό εργατικό κίνημα ήταν που μετέτρεψε συνηθισμένους ανθρώπους σε ασυνήθιστους .
Δεν υπάρχει ένας ενιαίος τύπος, οι κομμουνιστές δεν είναι τυποποιημένοι έχουν πολύ λίγο κοινά βιώματα, αντιλήψεις, ταυτόχρονα ο καθένας και η καθεμιά έχουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, δεν είναι υπεράνθρωποι αλλά άνθρωποι και με αδυναμίες που καλλιεργεί η καπιταλιστική κοινωνία.
Η ζωή των αγωνιστών στις φυλακές ήταν οργανωμένη σε «Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Κρατουμένων». Η αντιμετώπιση των αναγκών και των προβλημάτων υποτασσόταν στα συμφέροντα του συνόλου. Η καθολική συμμετοχή με βάση τους κανόνες συμβίωσης, ήταν η δύναμή τους.
Έτσι περιορίστηκε η δυνατότητα στον αντίπαλο να εκμεταλλευτεί τις δυσκολίες και τις ατομικές αδυναμίες για να επιβάλει με «σωφρονιστικούς» κανονισμούς και δικά του όργανα το καθεστώς που ήθελε, ρυθμίζοντας όπως επεδίωκε, σχέσεις, στάση και συμπεριφορές. Αυτό δεν το κατόρθωσε ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές.
Οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες πήραν στα χέρια τους την οργάνωση της ζωή τους, έδιναν τη μάχη συλλογικά με ενιαία εκπροσώπηση, τα δικά τους όργανα, τους δικούς τους κανόνες και τρόπο ζωής.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις να σπάσει σε μεγάλο βαθμό η απομόνωση, να ανοίξουν δρόμοι επικοινωνίας με την καθοδήγηση του κόμματος και τις παράνομες κομματικές οργανώσεις, με άλλες οργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και να αξιοποιηθούν όποια περιθώρια υπήρχαν στο νόμιμο τύπο.
Στο πλαίσιο της οργανωμένης ζωής διαμορφώνονταν οι προϋποθέσεις που στήριζαν τα δικαιώματά τους στη ζωή και καλλιεργούσαν τις αξίες για τις οποίες αγωνίζονταν. Στις φυλακές και τις εξορίες λειτουργούσαν κομματικές ομάδες που ενημέρωναν τους πολιτικούς κρατούμενους για τν πολιτική του ΚΚΕ, συζητούσαν τις αποφάσεις και πάλευαν για τη βελτίωση της ζωής των κρατουμένων, για τη συνεχή ανύψωση του αγωνιστικού φρονήματος. Γίνονταν μαθήματα ιδεολογικά και άλλα επιμορφωτικά.
Οι φυλακές και οι εξορίες μετατράπηκαν σε σχολεία. Πολλοί αγωνιστές και αγωνίστριες που μπήκαν στη φυλακή αναλφάβητοι, βγήκαν έχοντας αποκτήσει πολλά εφόδια, ακόμα και για επαγγελματική απασχόληση μελετούσαν κλασικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης, ανέβαζαν παραστάσεις άλλοι έμαθαν να εκφράζονται με τον πηλό, το ξύλο (σκάκι), το πινέλο ζωγραφικής. Άλλοι κρατούσαν προσωπικό ημερολόγιο και μάλιστα γράφοντας το έδειξαν λογοτεχνική ταλέντο. Δεν ήταν καθόλου εύκολα όλα αυτά καθώς για πολλά χρόνια η πολιτιστική, μορφωτική, πολιτική, εκπαιδευτική δραστηριότητα γίνονταν μυστικά. Οι κομμουνιστές την ασκήμια του στενού κελιού ή της σκηνής στην εξορία τις μετέτρεπαν σε ένα φωτεινό χώρο. Μέρος της μορφωτικής δραστηριότητας αποτελούσε η θεατρική παιδεία. ( φωτογραφία από την ειρήνη)
Στην εξορία και στη φυλακή ήσουν υποχρεωμένος να ζεις μέσα σε ένα πλέγμα ιδιόμορφων προσωπικών σχέσεων σε σύγκριση με αυτές που επικρατούσαν στην κοινωνία αλλά και στον κοινωνικό και οικογενειακό περίγυρο που είχε ζήσει ο κρατούμενος.
Στις φύλακες και τις εξορίες βρέθηκαν δίπλα δίπλα στην ίδια μοίρα μέλη του κόμματος και εξωκομματικοί κομμουνιστές, έδειξαν πρωτοφανή παλικαριά, δεν ξεχώριζες πιο ήταν το πεπειραμένο, μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος και ποιος φρέσκος κομμουνιστής χωρίς προηγούμενη πείρα. Βρέθηκαν δίπλα δίπλα μέλη του κόμματος, της ΟΚΝΕ και μετά της ΕΠΟΝ. Μαζί ήταν αγράμματοι, μισοαναλφάβητοι αλλά και επιστήμονες, διανοούμενοι καλλιτέχνες. Έγκυες και μικρομάνες, μανάδες που δεν ήξεραν τι θα απογίνουν τα παιδιά τους. Άλλοι κρατούμενοι προέρχονταν από οικογένειες αγωνιστών, είχαν την ηθική στήριξη, επισκεπτήριο όταν επιτρέπονταν, κάποιο δέμα με λίγα τρόφιμα και ρούχα. Άλλοι όμως προέρχονταν από οικογένειες που στέκονταν μακριά από το εργατικό κίνημα ή ήταν εχθρικές ή ήταν οικογένειες πάμφτωχες που δεν μπορούσαν να στείλουν ούτε ένα βοήθημα ούτε ένα δέμα. Υπήρχαν δηλαδή κρατούμενοι που για χρόνια ολόκληρα δεν έπαιρναν ούτε ένα δέμα, γράμμα ή επισκεπτήριο. (παππούς Δεσκάτη)
Κάποιοι μάλιστα πολιτικοί κρατούμενοι όταν βγήκαν από τη φυλακή δεν βρήκαν τις οικογένειες τους. Ανάμεσα στους πολιτικούς κρατούμενους ήταν και συγγενείς τους που φυλακίστηκαν για λόγους εκδίκησης. Δεν ήταν λιγότερο μαχητικές η τα τέτοιας προέλευσης μανάδες και γιαγιάδες που τιμωρήθηκαν γιατί δεν αποκήρυξαν τα παιδιά τους, τους γείτονες και άλλους συγγενείς.
Στις φυλακές και τις εξορίες ήταν και μικρά παιδιά που τα πήραν μαζί με τις μητέρες, παιδιά που γεννήθηκαν στη φυλακή και την εξορία από ήδη έγκυες γυναίκες. Υπήρξαν και γεννήσεις παιδιών που προήλθαν από τους βιασμούς νέων γυναικών από τη χωροφυλακή. Για το γεγονός αυτό έγιναν ειδικές και συγκεκριμένες καταγγελίες από τον ΟΗΕ.
Τα μωρά ήταν η χαρά της ζωής, το πρόσθετο κίνητρο για να μην υποχωρήσεις να μείνεις πιστός στο όραμά του , να παλέψεις για ένα καλύτερο κόσμο σοσιαλιστικό πάν’ απ΄ όλα. Το χειρότερο όμως ήταν ό εκβιασμός ότι τα ανήλικα παιδιά των κομμουνιστών που οι συγγενείς δεν ήθελαν ή φοβούνταν ν΄ αναλάβουν την κηδεμονία τους θα τα έστελναν στο γνωστό αναμορφωτήριο της βασίλισσας Φρειδερίκης στη Λέρο. Παραδείγματα
Στις φυλακές και τις εξορίες συνεχίζονταν έστω με ιδιόμορφο τρόπο και η κομματική ζωή. Δεν χάνονταν η κομματική ιδιότητα εκτός αν υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος . είναι φυσικό η κομματική ζωή στις φυλακές και τις εξορίες να δέχεται και τον άμεσο επηρεασμό της κατάστασης και της πορείας του κόμματος που ήταν ήδη παράνομο. Όφειλαν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες με όλα τα προσωπικά και συλλογικά βάσανα που είχαν να συζητήσουν και να πάρουν θέση στην εσωκομματική διαπάλη που απασχολούσε το κόμμα ιδιαίτερα μετά το ’49 η οποία αφορούσε ζητήματα στρατηγικής, προγράμματος, το χαρακτήρα του κόμματος και τις αρχές λειτουργίας. Αν υπογραμμίζεται αυτό είναι γιατί οι όροι ήταν ασυνήθιστα πιο δύσκολοι, σε σύγκριση με την ιδεολογική διαπάλη σε κανονικές συνθήκες όταν μάλιστα οφείλεις οι διαφωνίες να μη γίνουν όπλο παρέμβασης και αξιοποίησης από τις αρχές της φυλακής και γενικότερα του ταξικού αντιπάλου.
Στις φυλακές και τις εξορίες έμπαινε ένα δίλημμα ή αποκηρύσσεις τον κομμουνισμό, τη Σοβιετική Ένωση, ή Πεθαίνεις ή περνάς σημαντικό μέρος της ζωής σου φυλακισμένος και εκτοπισμένος. Δεν ήταν μόνο οι φυλακίσεις και εκτελέσεις σε περίοδο πολέμου, του απελευθερωτικού αγώνα ή του εμφυλίου αλλά σκεφτείτε πως ήταν η φυλακή και η εξορία σε μια πιο σχετικά, σχετικά ομαλή περίοδο που οι άλλοι ζούσαν ελεύθεροι, πήγαιναν στη δουλειά τους, το μεσημέρι και το βράδυ κάθονταν με την οικογένεια γύρω από το τραπέζι και πάει λέγοντας. Οι άνθρωποι του μόχθου υπέφεραν μεν αλλά ζούσαν στον ελεύθερο αέρα όσο ελεύθερος είναι ο αέρας για μας όταν δίπλα σου και λίγο πιο μακριά υπήρχαν κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι.
Η προσπάθεια του αστικού κράτους να αποσπάσει «δηλώσεις μετανοίας» εξυπηρετούσε πολλαπλούς σκοπούς. Να πείσει ότι κανένας αγώνας όσο ηρωικός κι αν είναι , δεν μπορεί να κάμψει την αστική κυριαρχία, ότι είναι αγώνας μάταιος. Να φθείρει το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές ότι λένε μεγάλα λόγια, ενώ στις δυσκολίες αναδιπλώνονται και βάζουν τον εαυτό τους πάνω από το κοινό σκοπό. Στόχευε δηλαδή στην απαξίωση του κομμουνιστή και της κομμουνίστριας επομένως, και αν πείσει τους εργαζόμενους ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να υποταχθούν. Πέρα από τις πιέσεις και τα βασανιστήρια υπήρχαν και οι ψυχολογικοί εκβιασμοί από την οικογένεια το περιβάλλον (γράμμα Όλγας, Σπυρόπουλος)
Χιλιάδες μέλη του κόμματος και του ΕΑΜ αρνήθηκαν να αποκηρύξουν το ΚΚΕ και τα ιδανικά του, δίνοντας τη ζωή τους ή παραμένοντας έγκλειστοι μέχρι και είκοσι χρόνια. Νίκησαν το θάνατο. Υπήρξαν και πολλοί που λύγισαν προς στιγμήν και αμέσως ανακάλεσαν.
Παράλληλα με την ηρωική στάση χιλιάδων αγωνιστών, πολλοί άλλοι υπέγραψαν «δήλωση μετανοίας» μην αντέχοντας τις μεγάλες δυσκολίες. Αγωνιστές που συμμετείχαν με αυτοθυσία στις εξάρσεις της μαζικής λαϊκής πάλης, τώρα σε συνθήκες ήττας , δεν άντεξαν στα παρατεταμένα μαρτύρια, στις οικογενειακές και βιοποριστικές πιέσεις. Ορισμένοι, ελάχιστη μειοψηφία, συνεργαστήκαν με τον ταξικό εχθρό.
Υπήρξαν και αγωνιστές που δεν ανακάλεσαν τη δήλωση, όμως παρέμειναν επί χρόνια στη μεγάλη πλειοψηφία τους υποστηρικτές της ΕΔΑ και του ΚΚΕ. Ορισμένοι από αυτούς έδειξαν με τη στάση τους ότι μπορούσαν να επανέλθουν στο κόμμα όπως και έγινε.
Είναι γεγονός ότι στη σχολική ιστορία μαθαίνουμε έστω και θολά, αποπροσανατολιστικά για τον ηρωισμό των Ελλήνων απέναντι στο στρατό κατοχής, τον άγνωστο στρατιώτη που θυσιάστηκε για την ελευθερία, τίποτα δε διδάσκεται για τον ηρωισμό της ταξικής πάλης, τις εκατόμβες θυσιών των κομμουνιστών και κομμουνιστριών για μεγάλα και καθημερινά πράγματα: για το μεροκάματο, για την υγεία και την παιδεία για τα δημοκρατικά δικαιώματα , φυλακίστηκαν γιατί ήθελαν σιτάρι κανονικό και όχι σάπιο (Βόλος)
Ορισμένοι, που κατατάσσουν τον εαυτό τους στην αριστερά, υποστηρίζουν ότι αποτελούν παρελθόν οι ηρωικές πράξεις, γιατί τάχα η σύγχρονη αστική δημοκρατία δεν επιτρέπει ακραίες καταστάσεις. Είναι ψέμα. Δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, όσο αφορά την ευθύνη του κομμουνιστή απέναντι στην εργατική τάξη. Η ουσία της προσφοράς, της ανυποχώρητης αφοσίωσης, της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης δεν αλλάζει. Ούτε η αστική τάξη άλλαξε, ούτε θα αλλάξει, ούτε την εξουσία της θα την παραχωρήσει εθελοντικά, ούτε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος εξαφανίζεται μόνος του, εθελοντικά. Η αστική δημοκρατία, σε κάθε μορφή της, με κοινοβούλιο ή χωρίς κοινοβούλιο, είναι στην πραγματικότητα δικτατορία του κεφαλαίου, γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την κατοχή, την υπερχρέωση, την πρόκληση εμφυλίου πολέμου, γενοκτονίες, προβοκάτσιες.
Το να πάρεις το όπλο και να πολεμήσεις ή να κάνεις παράνομη δουλειά στην κατοχή ή σε άλλες περιόδους δεν απαιτούσε να έχεις παρακολουθήσει μαθήματα μαρξιστικής φιλοσοφίας και πολιτικής οικονομίας, όμως για να μείνεις σταθερός στον αγώνα ως κομμουνιστής σε μια μακρά περίοδο μ’ όλες τις καμπές που υπήρχαν στο ίσιωμα, στις ανηφόρες και τις κατηφόρες για να είσαι κομμουνιστής παντός καιρού απαιτείται και ιδεολογικοπολιτική γνώση τουλάχιστον από ένα ορισμένο επίπεδο και πάνω και ατομική πείρα και γνώση της συλλογικής πείρας είτε σε ειρηνική είτε σε μη ειρηνική περίοδο.
Ηρωικές πράξεις έγιναν μόνο από τους κομμουνιστές; Θα ρωτήσει κάποιος Ηρωική πράξη μπορεί να κάνει και έχει κάνει και αυτός που δεν είναι κομμουνιστής σε μια στιγμή έξαρσης της πάλης ρίχνεται στην πρώτη γραμμή χωρίς από τα πριν να έχει προετοιμαστεί ή ακόμα και να υποπτευθεί τον κίνδυνο που έχει να αντιμετωπίσει. Υπάρχει μια διαφορά αυτού του ηρωισμού από τον ηρωισμό του κομμουνιστή. Ο κομμουνιστής τραβάει το δρόμο του ξέροντας πολύ καλά από τα πριν ότι μπορεί ν’ απολυθεί από τη δουλειά του, να μην μπορεί να ξαναβρεί δουλειά, να τραυματιστεί, να βασανιστεί, να χάσει ακόμα και τη ζωή του.
Οι κομμουνιστές οφείλουν να ξεκινάνε πρώτοι τον αγώνα, κι όταν δεν είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός να τους μιμηθεί να τους ακολουθήσει. Ο κομμουνιστής όταν ρίχνεται στη μάχη δε ρίχνεται με αφετηρία το προσωπικό του συμφέρον ή με άξονα τη στενή προσωπική του εμπειρία αλλά το γενικό συμφέρον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η στάση του κομμουνιστή δεν απορρέει από μια ουδέτερη, υπερταξική ηθική, είναι ταξική στάση με αιτία. Η αιτία βρίσκεται στο ότι έχει συνειδητοποιήσει την ανάγκη να παλεύει όχι μόνο για τα άμεσα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων αλλά και για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, του καπιταλισμού.
Ο κομμουνιστής οφείλει να έχει υπομονή όταν τα ταξικά του αδέλφια δε βλέπουν τα δικά τους συμφέροντα και γυρίζουν την πλάτη τους στον αγώνα. Να μη χάνει την εμπιστοσύνη του στην εργατική τάξη αλλά και να μην της χαϊδεύει τα’ αυτιά. Κανένας βέβαια δε γεννιέται ούτε κομμουνιστής ούτε ήρωας ούτε γεννιέται δειλός και φοβισμένος γίνεσαι στην πορεία. Ένα είναι βέβαιο ότι κάθε άνθρωπος που ανήκει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχει τεράστια περιθώρια αντοχής τα οποία δεν τα υποψιάζεται καν. κι αυτά τα περιθώρια αντοχής είναι που θα του δώσουν τη δυνατότητα να ξεπεράσει κάθε φόβο και προκατάληψη, ακόμα και το φόβο του θανάτου. Θα τα αποκτήσει όταν θα έχει κατακτήσει πολιτική ταξική συνείδηση όπως λέει το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»
Στην πραγματικότητα δεν είναι η έλλειψη φόβου που καθορίζει τη στάση του κομμουνιστή αλλά η ιδεολογική του θωράκιση, η ιδεολογική του σταθερότητα, που αλληλοδιαπλέκεται με την άμεση προσωπική του πείρα που είναι κατακτημένη στη συλλογική ταξική πάλη. Έτσι μπορεί κανείς να νικήσει, να παραμερίσει κάθε φόβο και αίσθημα αυτοσυντήρησης που είναι ανθρώπινο. Αυτά παραμερίζονται πιο εύκολα όταν έχει αποκτήσει αυτή τη συνειδητή αντοχή.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Οι σύγχρονες συνθήκες μπορεί να μη μοιάζουν με αυτές που ιστορικά έδωσαν πράξεις ηρωισμού των κομμουνιστών , όπως πχ. Τα βασανιστήρια για να προδώσουν τους συντρόφους τους ή να υπογράψουν δήλωση και στάθηκαν όρθιοι ακόμη και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αλλά κάθε εποχή έχει το δικό της ηρωισμό. Η ταξική πάλη δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια που τον περπατάς αναγκαστικά ξυπόλητος. Και έτσι θα ‘ναι ως την τελική νίκη της κοινωνικής απελευθέρωσης από την ταξική εκμετάλλευση.
Ας σκεφτούμε; Τι είναι τελικά η προσφορά στο επαναστατικό κίνημα; Η λέξη από μόνη της, δεν αναδεικνύει την άλλη πλευρά, η ουσία της οποίας βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλά παίρνει ο καθένας μας από το ΚΚΕ. Παίρνει την ανάπτυξη της προσωπικότητας, που τροφοδοτείται από το όραμα μιας άλλη κοινωνίας και τη συλλογική δράση για την πραγματοποίηση του. Αλλά γεμίζει και από την ικανοποίηση της κομμουνιστικής δράσης, που ανοίγει το δρόμο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης .σε αυτόν το δρόμο κατακτάμε και την προσωπική μας ευτυχία.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε , οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΚΚΕ, βρίσκονται μπροστά σε προκλήσεις που απαιτούν ένταση των προσπαθειών για την ολόπλευρη ανάπτυξη του κόμματος και του εργατικού λαϊκού κινήματος.
Το καθήκον του κομμουνιστικού κόμματος είναι να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα της επανάστασης, δηλαδή να δρα για τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης σε συνθήκες μη επαναστατικές. Είναι ένα αφάνταστο πιο σύνθετο καθήκον απ’ ότι στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η αντεπανάσταση η προσωρινή ήττα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος έχει πολλαπλασιάσει τις δυσκολίες απέναντι σ’ έναν αντίπαλο που μοιάζει ανίκητος, αλλά δεν είναι. Σήμερα η προοπτική του σοσιαλισμού- κομμουνισμού, και λόγω της αντεπανάστασης δεν είναι ορατή.
Έχουμε επίσης καθημερινά μπροστά μας νέες δυσκολίες, σύγχρονα προβλήματα, που προέκυψαν μετά από την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και την απότομη επιδείνωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων, που σπρώχνει σε μια τάση ατομικής προσαρμογής σε αυτές τις συνθήκες.
Χρειάζεται να σπάμε τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, τη λογική της ανάθεσης σε κόμματα του κατεστημένου να κυβερνήσουν για να λύσουν τα λαϊκά προβλήματα, σε συνθήκες μείωσης των απαιτήσεων για την ικανοποίηση των αναγκών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών, που δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες τραβήγματος μαζών στην ταξική πάλη. Σήμερα οι κομμουνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα πέλαγος απογοήτευσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ιδεολογικής σύγχυσης, που μεγαλώνει αφάνταστα τις δυσκολίες στη δράση. Παράλια υπάρχουν όλες οι δυσκολίες που γεννιούνται από την καπιταλιστική κρίση, όπως η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια, η εξαθλίωση, το μέλλον των παιδιών και πολλά άλλα.
Όλα αυτά απαιτούν μια πολύ πιο σύνθετη ιδεολογικοπολιτική δουλειά με μεγάλη επιμονή και υπομονή, αφού έχουμε συνθήκες υποχώρησης. Επίσης η δράση δε φέρνει πάντα άμεσα ορατά αποτελέσματα.
Σήμερα διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί πολύ σοβαρές εξελίξεις. Η εξέλιξη της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, η ασθμαίνουσα πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας στη χώρα μας και παγκόσμια, η όξυνση των ανταγωνισμών στο κυνήγι του κέρδους, σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, η πιθανότητα ενός γενικευμένου πολέμου, που είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, αποτελούν την εύφλεκτη ύλη που συσσωρεύεται, την περίοδο που διανύουμε και ιδιαίτερα στην περιοχή μας.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες περιόδους κρίσεων, ιμπεριαλιστικών πολέμων, αστάθειας του πολιτικού συστήματος, απότομης επιδείνωσης της ζωής των εργαζομένων, μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες γρήγορης αφύπνισης των λαϊκών μαζών, όχι φυσικά αυτόματα, αλλά και ως αποτέλεσμα της δράσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, και ιδιαίτερα της πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, όλη την προηγούμενη περίοδο, όπου τα πράγματα δείχνουν να κινούνται αργά και βασανιστικά και όπου οι θυσίες και οι κόποι αυτής της πρωτοπορίας μπορούν να φαντάζουν και μάταιοι στα μάτια ορισμένων.
Σήμερα, λοιπόν, η καθημερινή δράση, ο καθημερινός αγώνας που αναπτύσσεται στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων του λαού μας, πρέπει να συμβάλει στη συγκέντρωση δυνάμεων, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, να κατευθύνεται στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στην κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Σε αυτό το δρόμο, το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί και να καθυστερεί, να βάζει εμπόδια, να διεκδικεί βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Και αυτή τη δύναμη, δεν την έχει ακόμη δοκιμάσει ο λαός.
Πάνω απ' όλα, όμως, αυτή η συγκέντρωση δυνάμεων, η οικοδόμηση σήμερα μιας πλατιάς κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, μπορεί να αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα, ο οποίος, σε συνθήκες αποσταθεροποίησης της καπιταλιστικής εξουσίας -που φυσικά δεν μπορούμε να προβλέψουμε πού, σε ποια χώρα και πότε θα εκδηλωθεί, όμως είμαστε σίγουροι ότι θα εκδηλωθεί- μπορεί να ανατρέψει το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης και να οδηγήσει στο κέρδισμα της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας με την προοπτική του σοσιαλισμού, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας
Σήμερα υπάρχουν ‘όλες οι υλικές προϋποθέσεις στην Ελλάδα που μπορούν να διασφαλίσουν ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, τον ελπιδοφόρο δρόμο της σοσιαλιστικής οικονομίας. Αυτή είναι η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, που απαντά και στο σήμερα και στο αύριο του λαού και της χώρας.
Να κλείσουμε με τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ.
«την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες
θα βγούμε νικητές κι ας είναι
οι θυσίες μας βαριές»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου